Wat maakt dat er steeds meer negatieve geluiden zijn over de toegevoegde waarde van managers én bestuurders? Is dit doordat we in de media alleen gevoed worden met verhalen over graaiende managers bij woningcorporaties, banken en zorginstellingen? Is dit omdat managers blijkbaar een enorme impact hebben op ons werkplezier en daarmee ons leven? Of zijn managers en daarmee de hark simpelweg overbodig?
Volgens mij hebben we hier een vertrouwensissue te pakken. Van bovenstaande beelden word ik verdrietig en tegelijkertijd strijdbaar. Ben immers zelf ook manager. Vanuit industrialisatie en het feodale tijdperk kwam er een behoefte om mens en werk te structureren. De leidende principes waren daar onder andere efficiency, coördinatie en taakverdeling. De hark is geboren. En met de hark de harkmeester. Nu is een hark niet per definitie slecht of zinloos, net zoals een lepel dat ook niet is. Hoe je ermee omgaat, maakt hoe waardevol of –toevoegend het kan zijn. Soep eten met je handen terwijl je lepel onaangeroerd blijft, devalueert de lepel nogal.
De hark inzetten om angst en teleurstelling te organiseren, maakt de hark een vreselijk wapen. Gebruik je, en nu spreek ik mezelf én alle managers, directeuren, hoofden, bestuurders en ander pluimage aan, de hark als een instrument om veiligheid en vertrouwen te creëren, om mensen tot bloei te laten komen, dan heeft een hark toegevoegde waarde. Dan lever je als manager toegevoegde waarde. Immers, een (nog) ongerept kind vraagt zich toch ook niet af of ik dit wel of niet kan? Of dit wel of niet mag? Of papa en mama me opvangen of optillen als ik val? Laat staan dat ze over een hark nadenken. Het leidende paradigma is hier vertrouwen en onbevangenheid. Dit geeft een hark (mama en papa) een andere betekenis dan in een angstcultuur.
Wat maakt mama en papa dan een goede manager? Is dat omdat ze kennisexperts zijn in het opvoeden? Lijkt me onwaarschijnlijk. Is dat omdat ze heel goed taken en verantwoordelijkheden kunnen vormgeven, plannen en coördineren? Naar mezelf als ouder kijkende, denk ik niet dat dat mijn grootste kracht is. Wat dan wel? Zou het wellicht de liefde, het vertrouwen, de (bewust dan wel onbewust gekozen) visie op opvoeden (leidinggeven) en manier van leven (leiderschap) zijn? En die in de praktijk brengen? En natuurlijk de ultieme Kunst van het Loslaten? Want als manager komt er een moment dat je je mensen hun eigen pad laat vinden. En zolang de intrinsieke zaken goed verankerd zijn, is dat geen issue. Zolang er wederzijds vertrouwen is, en zelfvertrouwen, is dit geen issue. En de kinderen leren ons als manager ook iets. Hoe we echt zijn, wat het effect van ons handelen is, vooral als deze inconsequent is, kortom de bekende spiegel. En deze wordt scherper naarmate je langer met elkaar samenwerkt, tenzij je mensen objectiveert. Ze als resources zien die niet terugpraten, geen emoties hebben. En dan is de cirkel rond. De angst regeert.
Dus, managers en harken zijn over het algemeen overbodig, tenzij vertrouwen, samenzijn, energie, passie, ruimte en loslaten de boventoon vieren.
Geef een reactie