Een werkparadijs

Dat klinkt u vast goed in de oren: een werkparadijs. Door een etentje met oud-collega’s en een bezoek aan een symposium waar weer andere oud-collega’s rondliepen, moest ik denken aan een artikel in de Intermediair van jaren geleden over het afscheid van een hoofdredacteur met wie een decennium lang fijn was samengewerkt. Het doet een van de medewerkers dromen over de vraag wat de ideale werkvloer zou zijn. Een werkvloer vol collega’s die creatief, slim, vrolijk en bruisend zijn. Een waar werkparadijs. De praktijk is echter dat je je collega’s over het algemeen niet uitkiest en het voorbijgangers zijn, soms jammer, soms maar goed ook.

Wat is jouw werkparadijs?

Mijn werkparadijs kan ik wel uittekenen: een energieke omgeving en een ‘het kan wel’ mentaliteit. Om mij heen die HRD collega die werkelijk de belichaming van positiviteit en creativiteit is, die rechterhand die aan al mijn ingevingen handen en voeten kon geven, die gezellige en ondernemende Tilburgse studiegenoten (wanneer gaan we weer eten?), die collega met wie het vriendschap op het eerste gezicht was (Fer, we waren ooit collega’s!), die adviseur gebiedsontwikkeling die reteslim is en ideeën omtovert in goede ideeën, die controller die het proces simpeler maakt in plaats van moeilijker, al die enthousiaste marketingstagiairs (hoera voor generatie Y), die immer vrolijke HR medewerker die inderdaad 4 dagen werk in 3 dagen voor elkaar kreeg (ja, Joke!), die filosofische bouwkundige, die uiterst originele architect en nog een aantal fijne collega’s met een andere achtergrond.

Wat mijn favoriete collega’s in ieder geval gemeen hebben, is drive met een gezond relativeringsvermogen, een positieve kijk op het leven en een goed gevoel voor humor.

Het probleem is: wat zouden die mensen met elkaar moeten? Een marketeer, een architect, een adviseur stedelijke ontwikkeling, een IT consultant, een interimmanager: van alles het beste (nou ja, dat weet ik niet, maar in ieder geval het leukste). Misschien zou het niet eens gezellig zijn.

Door de diverse banen heb ik een verzameling mooie mensen aangelegd. Maar de realiteit is dat ik ze niet allemaal dagelijks om me heen heb. Des te belangrijker om die mensen in de organisatie te koesteren die je wèl hebt. Zorg dat je er niet alleen voor staat. Voor HR ook nog eens handig: extra oren en ogen in de organisatie helpen signalen op te pikken, ideeën te toetsen en deze binnen de organisatie te ‘verkopen’. Overigens leerde mijn eerste HR baas mij wel: “Saskia, let op: je moet iedereen hier kunnen ontslaan”. Dat is waar. Wie altijd geliefd wil zijn, zal zich ongemakkelijk voelen in een HR-functie.

Van je werk een paradijs maken

Wat kun je doen om van je werk een paradijs te maken (of werkbaar, afhankelijk van hoe hoog jij de lat legt)? Genoeg deskundigen om te raadplegen. Chief Happiness Officer Alexander Kjerulf schrijft boeken en blogs over arbeidsvreugde en wat daar aan bijdraagt (of afbreuk aan doet). Een andere inspiratiebron is Richard Sheridan, oprichter en Chief Storyteller (!) bij Menlo Innovation. Hij heeft een aantal stelregels die hij hanteert: geen interne mail, zo min mogelijk vergaderen, een vrolijke en comfortabele werkomgeving en maximaal 40 uur werken.

Wie het dichter bij huis zoekt, gaat eens lunchwandelen met collega’s van andere afdelingen. Maakt eens een extra praatje bij het koffiezetapparaat of zet een droppot op zijn kamer: dat laatste werkt als een magneet is mijn ervaring. Ik heb gemerkt dat HR vaak bang is de controle te verliezen door contacten met de werkvloer (wat die controle dan ook moge zijn). Ik heb echter altijd veel profijt gehad van de ‘grapevine’.

Tip: Googlen op “werkparadijs” leert dat een aantal flexkantoren zo heten. Je kunt dus ook gewoon in een werkparadijs gaan zitten werken. Net zo makkelijk.