Heb je wel eens naar je KPI gekeken en je afgevraagd: hoe helpt dit het grote geheel van mijn organisatie? Heb je wel eens meegemaakt dat het halen van je KPI botste met het écht oplossen van een probleem? Like it or not, dit komt vaker voor dan je denkt. Een mooi voorbeeld vind ik hoe verkeersagenten een boete-KPI kregen. Bijvoorbeeld voor te snel rijden. De agent zal, afhankelijk van de hoogte van de boete, meer of minder ’trigger happy’ moeten zijn om een boete uit te schrijven. En waarschijnlijk zijn doel wel halen. De staatskas wordt gespekt. Wat klopt er niet in dit plaatje? Was de staatskas dan het einddoel van de snelheidslimieten? Wat betekent dit nu precies voor ‘veilig verkeer’? En voor de ruimte van de agent om een inschatting te maken of iemand een boete verdient?
In een heel heldere talk legt Yves Morieux de link tussen de in het bedrijfsleven afnemende groei van productiviteit. Die is minder dan 1% per jaar in de afgelopen 20 jaar voor Europa en in Japan en Amerika is een vergelijkbare trend te zien. Tegen een groei van rond de 5% een halve eeuw geleden. En die afnemende groei heeft een grote impact op de welvaart. Die neemt namelijk minder snel toe en leidt zelfs tot tijdelijke afname van welvaart over de generaties heen. Morieux legt de oorzaak van de afnemende productiviteitsgroei in onze behoefte om álles te meten. En dat doet hij met humor – en een prachtig Frans-Engels accent:
Geef een reactie