Nu premier Mark Rutte weer enigszins opgelucht zijn pyjama en zijn tandenborstel kan achterlaten in het Torentje en in het Catshuis, geldt deze ‘opluchting’ zeker niet voor werkgevers en werknemers. De Europese crisis woedt nog immer voort. De plannen van het Kabinet om de inkomens te nivelleren dragen in elk geval niet bij tot een sneller herstel van de Nederlandse economie. Last but not least zal de koopkracht in de komende jaren zeker geen hoge vlucht gaan nemen.
Deze week was ik bij een inleiding van Peter Swinkels, voormalig CEO van Bavaria, die sprak in zijn rol als voorzitter van BZW (de Brabants Zeeuwse Werkgeversvereniging). Zijn motto was duidelijk: de crisis lossen we niet op door er maar ellenlang over te blijven praten. Handen uit de mouwen, laat ondernemers weer ondernemen en straal alstublieft positivisme uit. Een man naar mijn hart.
En ja, natuurlijk doet het pijn, als je na een vaak langjarig dienstverband te horen krijgt dat Philips versneld de productie van traditionele verlichting gaat afbouwen of dat bij Nedcar de laatste Mitsubishi Colt van de band rolt. Maar de betrokken CEO’s kunnen wel uitleggen waarom dat gebeurt. Het succes van LED-technologie heeft een dermate grote vlucht genomen dat het in stand houden van de huidige structuren de ondergang van geheel Philips zou kunnen betekenen. En als er 15% minder auto’s verkocht worden, kun je goed uitleggen dat er 1 (of zelfs meerdere) fabrieken hun deuren moeten sluiten.
Hier laat zich echter wel leiderschap zien. Als je een pijnlijk besluit moet nemen, moet je ook het lef tonen als CEO om zelf op de zeepkist te gaan staan. En je moet vervolgens ook nog eens je verantwoordelijkheid nemen ten aanzien van één van je belangrijkste stakeholders: je personeel.
Samenwerking tussen werkgevers, vakbonden, ondernemingsraad en de politiek heeft er in Born toe geleid dat, wat ‘aanvankelijk begon als een nachtmerrie, is geëindigd in een droomscenario’. Met de komst van een ondernemer die lef toont en risico’s durft te nemen, is de werkgelegenheid van zo’n 1.500 medewerkers (voorlopig) gewaarborgd. Bij Philips is men zo ver nog niet, maar daar ligt in ieder geval wel de basis van een generiek sociaal plan. En zoals het hoort staat bemiddeling van werk naar werk hierin centraal.
Helaas zijn er ook voorbeelden die in dit kader wat minder tot de verbeelding spreken. Vorige week kondigde ING aan dat er opnieuw ingegrepen moet worden in het personeelsbestand, waarbij deze keer “gedwongen ontslagen” niet worden uitgesloten. En juist ING heeft op dat vlak een naam hoog te houden. In eerdere, soms omvangrijkere, reorganisaties is het vaak wel gelukt om nagenoeg alle boventallige medewerkers te bemiddelen van werk naar werk.
Wie de perspublicaties er goed op naleest, ziet dat deze hernieuwde sanering voornamelijk is ingegeven door ‘kostenreductie’ en het ‘aflossen van overheidssteun’. Daar zou ik als gemiddelde ING-medewerker nou ook niet echt blij van worden. Overigens werd er wel aan toegevoegd dat het aanpassen van topbeloningen (internationaal) niet aan de orde kon zijn. Vanwege de “bijzondere arbeidsmarktomstandigheden”. Draagvlak? Me hoela!
Geef een reactie