DE MEESTE WONDEREN WORDEN DOOR HEILIGEN GEDAAN, SOMMIGE DOOR WIJZEN …
Zaterdagochtend stress. Op mijn lijstje staan weer de nodige punten die gedaan moeten worden. Samen met onze oudste dochter ben ik er aan begonnen. Wegbrengen, ophalen, afgeven, aanschaffen, opbellen, regelen, afspreken, u kent het wel. We zitten op de parkeerplaats van de super alles nog eens goed na te lopen, als ik ineens zie dat ik nog een ding vergeten ben. S…, (lelijk woord) ik moet nog heel even naar binnen, zeg ik, ben zo terug, blijf jij maar hier zitten en net voor ik wil uitstappen zie ik twee parkeerwachters alle auto’s aan het controleren. D…. (weer lelijk woord), ik heb geen bonnetje en ook geen gepast geld meer in mijn parkeergeldbakje. In mijn portemonnee zitten alleen maar briefjes en op mijn chipknip staat nul. “Ik vraag die parkeerwachter wel of hij iets kan wisselen, of anders of hij het goed vindt dat ik eerst geld ga halen bij de kassa”, loop je even mee?” We gaan op beide mannen af en ik spreek de eerste aan.
“Goede middag, ik heb zojuist mijn auto geparkeerd, zie dat ik geen kleingeld heb en wil eerst even naar binnen om te wisselen, of kan dat ook bij u?” Hij kijkt me met een scheve blik aan. “Nou nee, meneer, ik ben echt geen wisselkantoor” en dan gaat hij stoïcijns verder met bonnen uitschrijven. “O, dan vraag ik het uw collega wel” zeg ik nog en we lopen verder. “Goede middag meneer, ik wil graag betalen om hier te parkeren, maar …” en zo verder tot …”bent u akkoord dat ik eerst ga wisselen en dan pas betaal?”
Net als de eerste man kijkt hij me met toegeknepen ogen aan, zo van mij zul je niet hebben vriend, ik geloof je voor geen centimeter, tot hij ze wijd openspert en zegt: “Ik ken u. U hebt er voor gezorgd dat ik hier sta. U bent Maassen”.
“Euhm, ja dat klopt”, antwoord ik licht aarzelend, want je weet maar nooit of dat positief of juist negatief is geweest. “Ik ben het, je kent me toch? Ik ben Harrie. Harrie van het kamp”. “Harrie van het Kamp” herhaal ik? “Nee, mijn naam is niet van het Kamp, ik woonde toendertijd op het kamp. Jij hebt me toen een baantje bezorgd bij de reiniging. Ik wilde een baan, maar kreeg er nergens een en ook geen vastigheid. Jij hebt toen gezegd dat ik in mezelf moest investeren. Een opleiding gaan volgen, anders zou ik nooit wat bereiken en los/vaste baantjes houden. Ik had geen diploma’s en die waren nodig. Daarom heb ik me gemeld voor een cursus en heb er daarna nog een paar gedaan. Jou ben ik uit het oog verloren, want je ging weg. Maar dat gesprek met jou ben ik nooit vergeten. Ik weet dat je zei dat ik van een baan een loopbaan kon maken. Niks zou me vanzelf komen aanwaaien, ik moest knokken, maar dan zou ik er ook meer van genieten als ik slaagde. Ik moest bepalen en niet de werkgever. Toen jij vertrok bij de baas voor een volgende stap in je carrière, wist ik dat jij ook bepaalde en niet je baas. Dat was het kwartje dat bij mij viel. En vanaf toen heb ik gedacht, wat die Maassen kan, dat kan ik ook. En weet je wat? Ik ben nu teamleider BOA bij de gemeente. Ik!!! Kun je je dat voorstellen? Ik heb geleerd, ik ben getrouwd, woon in een eigen huisje en dat allemaal omdat ik ben gaan leren. Harrie is gaan studeren! Ik heb diploma’s en ben leidinggevende geworden. Ook help ik straatschoffies vooruit en vertel ze mijn verhaal, jouw verhaal, zodat ze niet op het verkeerde pad gaan.” Toen keek Harrie naar mijn dochter, die het allemaal had aangezien en gehoord. “Ja, meissie, jouw papa is een wijs man, daar kan jij nog veel van leren”.
En tegen mij zei hij: “Dat is toch je dochter?” Ik knikte. Harrie vertelde nog een tijdje door over zijn veranderde bestaan, tot hij ineens riep: “Weet je wat, ik betaal je nu terug voor de kans die je me toen geboden hebt. Dat parkeerticket is voor mijn rekening. Mijn investering in jou en wie weet betaalt dat zich over een poosje weer terug”. Hard lachend stopt Harrie een munt in de automaat en overhandigt mij een bonnetje voor een uur.
Vrolijk nemen we afscheid en gaan we de boodschap halen die we vergeten waren. Vlakbij de zoetwaren-afdeling staat mijn dochter stil en pakt me bij de arm. “Pap, als jij zo’n wijs man bent als die meneer zegt, dan hoef ik eigenlijk niet meer naar school. Dan kan ik beter elke dag met jou meegaan, want dan leer ik het zo wel”. Voor zoveel slimheid en creativiteit vond ik dat mijn dochter wel iets extra lekkers had verdiend en omdat we er toch voor stonden… nou ja, dat begrijpt u wel. Sommige (eigen)wijsheden lijken wonderen te kunnen doen met vaderharten. Ze smelten.
Ik wens u een wonderbaarlijke werkweek.
Geef een reactie