Met grote verbazing zag ik gisterenavond de reportage in het NOS journaal over de toestanden binnen COA. Op de website NOS.nl heb ik de verantwoording gelezen over hoe het journaal met de haar toegespeelde informatie is omgegaan. De vele reacties daarop verbazen me niet: veel emoties en een enkele reactie die het voor Albayrak c.s. opneemt. Hoe kan het binnen een organisatie zover komen?
Angst
Het gebeurt maar zelden dat medewerkers de pers opzoeken, omdat ze binnen de eigen organisatie geen gehoor krijgen. Wanneer angst voor ontslag daarin een rol speelt, is de organisatie op een bedenkelijk niveau beland. Uit de verantwoording van het Journaal is op te maken, dat iedere (ex)medewerker die zijn of haar bijdrage heeft geleverd, onafhankelijk van collega’s, dezelfde ervaringen en gevoelens heeft geuit.
Afrekenen
Wanneer het inderdaad zo is, en waarom zou daaraan getwijfeld moeten worden, dat de genoemde problemen al jaren slepen dan is COA een organisatie met een stevig verziekte cultuur. Wellicht hebben de voorzitter en de Raad van Toezicht dit zelf ook al geconcludeerd en willen zij daarom niet reageren. Daarmee maken zij tegelijk de situatie alleen maar moeilijker voor zichzelf en voor de medewerkers. Of willen zij voorkomen dat hen overkomt wat zij blijkbaar naar hun medewerkers hebben gedaan? Afrekenen.
Tijdsbeeld
In het algemeen lijken we in tijd te leven waarin we gemakkelijker met elkaar afrekenen dan dat we de dialoog met elkaar aangaan. In die zin past het beeld dat men over COA schetst uitstekend in dit tijdsbeeld. Toch zou hieraan niet moeten worden toegegeven, zeker niet door de leiders van de organisatie. Albayrak en Hermans, voorzitter van de Raad van Toezicht, hebben juist nu de kans te bewijzen dat zij echte leiders zijn en dat zij in die rol de dialoog aangaan.
Leiderschap
Sinds de Eurocrisis en het Griekenland debacle wordt vaak gezegd en geschreven dat het de Europese politici ontbreekt aan visie, leiderschap, en lef. Er worden geen beslissingen genomen en zij laten zich vooral leiden door het risico stemmen te verliezen bij hun achterban. In het geval van COA lijkt het zo te zijn dat Loek Hermans als voorzitter van de Raad van Toezicht aan hetzelfde beeld voldoet als de Europese politici: gebrek aan visie, leiderschap, en lef.
Ontwikkelen
De echte leiders die in de huidige tijd nodig zijn hebben wel visie. Zij begrijpen dat het traditionele leiding geven uit de vorige eeuw niet langer toereikend is en hebben het lef vooruit te kijken. Zij hebben ook het lef om uit te leggen aan hun medewerkers, en hun stemmers waar het politici betreft, waarom en hoe de organisatie, de processen, en de cultuur, een omslag zullen moeten ondergaan om binnen de veranderende markten en politieke omgevingen de doelstellingen te kunnen behalen.
Leiders van deze tijd verstaan ook de kunst om vanuit de dialoog te laten zien en voelen dat de enige weg die naar een werkbare en leefbare toekomst leidt, de weg van ontwikkeling is. Ontwikkeling van mens en organisatie; ontwikkeling van mens en maatschappij. Afrekenen is gemakkelijk en kan iedereen. Voor het elkaar tot ontwikkeling brengen is de wil daartoe, moed, en openheid nodig. Leiders die dit verstaan, hun traditionele denken durven loslaten, hebben de toekomst en daardoor ook hun medewerkers en achterban.
Geef een reactie