DE MACHT VAN DE MAGISCHE PIL ….
EN DAARDOOR DE LAST VAN EEN STEENTJE IN MIJN SCHOEN …
Nadat het bericht ontvangen was, dat de voltallige buitenlandse hoofdirectie samen met een mogelijk nieuwe, grote klant onze locatie zou komen bezoeken was het vrijwel meteen “all hands on deck” geblazen.
In het hele bedrijf werden van hoog tot laag oproepen geplaatst om op elke “i” de overbekende “punt” te plaatsen. Teams werden geformeerd die die “i”s en bijbehorende punten moesten opsporen en schema’s werden gemaakt en uitgedeeld waarin vanaf de parkeerplaats tot en met de vertrekplaats aan het einde van de dag alle – maar dan ook werkelijk alle – momenten stonden genoteerd waarop de gasten iets of iemand zouden bekijken en/of ontmoeten.
De witte handschoentjes van de chauffeurs, de bloemen in de revers van de receptionisten, de speciale liftboy voor de bezoekerslift, de bewijzering in de moerstaal van de nieuwe klant, nieuwe planten en bloemen, geharkte steentjes langs de looppaden … alles werd onderworpen aan een zeer kritische blik. Uiteraard nog afgezien van de echte werkplekken die zouden worden bezocht. Daar stond helemaal hoogspanning op. In elk geval zeker bij onze hoofdmanager die nagelbijtend al onze voorstellen en plannen op de voet volgde.
Na de weken van zenuwachtige voorbereiding kwamen we op het punt van een algehele generale repetitie, voorafgaand aan de echte dag. De start was gepland om 09.00 uur met een bespreking in de ontvangstzaal en iedereen was er, behalve onze manager. Op de vraag of iemand hem al had gezien, bleef het angstig stil. Dan maar informeren bij het secretariaat. Niets gehoord of gezien. Bij de receptie. Ook niks. Bij de portiers op de parkeerplaats. Nada. En toen ineens het bekende Nokia-wijsje. Ah, een sms. Daar zul je hem hebben. En jawel, hij liet weten dat hij wat later zou zijn en we moesten maar beginnen. Via het grote scherm werd het sein “aanvang” gegeven en keken we naar de presentatie die we onderhand ook konden dromen. Ineens vloog de deur van de vergaderzaal open en verscheen een bulderend van de hoest, met rood opgeblazen gezicht en ogen op half elf, de man om wie het de volgende dag zou draaien. Allerbelabberdst zag hij eruit.
Gebruik vandaag om beter te worden, adviseerden we hem in koor. Maar nee, hij moest en zou nog een keer alles met ons doornemen. En dat deden we, vaak onderbroken vanwege de hoestbuiten.
De dag
’s Ochtends de allerlaatste controle, binnen en buiten stond werkelijk alles “picobello”. Wij – de verantwoordelijken – liepen maar wat te dreutelen van hot naar her en stonden op en neer te wippen op onze glimmend gepoetste puntschoenen, hier een bloem ergens anders te zetten en daar een tafelkleedje recht te leggen, waardoor zelfs onze koelbloedige receptioniste zenuwachtig om zich heen begon te kijken. En zo werd het eindelijk ontvangsttijd. Om half twee zouden de gasten komen. Klokslag een uur kwam de manager de parkeerplaats opgereden.
Hij zag er wel wat beter uit, vond ik, maar toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde, zei hij: “Hondsberoerd. Maar ik heb van een vriendje een paardenmiddel gekregen. Niet tegen de griep, maar het zou een paar uur goed werken. Over een kwartier neem ik hem in. Daarmee red ik het en kan ik daarna m’n bed in.”
Ik kan u vertellen dat de magische pil absoluut effectief was. Gedurende de hele presentatie was aan vrijwel niets te merken dat de man griep had. Er stond een energieke man een inspirerend verhaal te houden dat grote indruk maakte op zijn gasten én op ons. Ongelofelijk dat een ziek en zwak persoon toch zo’n prestatie kon leveren.
Het steentje in mijn schoen… moet eruit! Dat was toen. Als ik er op terugkijk denk ik dat het een zeer ongezonde situatie is geweest die eigenlijk niet had gekund. Het was niet alleen onwenselijk, maar ook onmenselijk. De les die ik toen heb geleerd is dat je best bewondering mag hebben voor een (top)prestatie, maar dat je je tegelijk moet realiseren dat prestaties met de hulp van “magische middelen” niet normaal zijn. Ze zijn in feite bovenmenselijk. Daar heb ik sindsdien geen bewondering meer voor. Waarvan acte. Zo, dat lastige steentje is eruit.
Ik wens u een buitengewoon normale werkweek.
Geef een reactie