Assessment: Dog meets boss

15/12/2015 Leestijd: 3 minuten

Een hulphond is een werkhond die zijn baas helpt door het leven te gaan. Er zijn hulphonden voor blinden, voor epileptici of voor mensen met zware lichamelijke handicaps. Wie in aanmerking wil komen voor een hulphond wordt veelvuldig beoordeeld. Daar zijn goede redenen voor:

  • Het fokken, selecteren en opleiden is een kostbare zaak
  • De pups worden in het eerste jaar voortdurend beoordeeld op fysieke (beenderen, spieren) en mentale (!) geschiktheid (te slimme, eigenwijze honden vallen af)
  • Er worden onder andere daarom maar weinig honden getraind (voor epilepsie zo’n 5 à 6 per jaar)
  • De hond en zijn baas moeten jaren met elkaar verder

Assessment dus.

Dit assessment proces begint met een beoordeling van de medische situatie van de patiënt: hoe ernstig is de aandoening en welke bijdrage zou een hond kunnen hebben om het leven van de patiënt te verlichten? De beoordeling gebeurt op grond van verklaringen van specialist(en), de motivering van de patiënt en aanvullende schriftelijke informatie van diens omgeving. Dat is de eerste ronde.

Daarna volgt een huisbezoek aan de kandidaat en een zeer uitgebreid interview, deels gestandaardiseerd. Ook wordt de woonomgeving beoordeeld op ‘hondgeschiktheid’, waaronder uitlaatmogelijkheden (vier keer per dag) en de mogelijkheid voor de hond om een uur per dag ‘hond te zijn’. Ook moeten er schriftelijke verklaringen zijn vanuit de belangrijkste omgevingen van de patiënt (studie, werk, gezin, vereniging) die borgen dat de hond verzorgd wordt wanneer de eigenaar dat – tijdelijk – niet kan. Dat is de tweede ronde.

De volgende ronde is de ‘matchings-ontmoeting’. Een interessant onderdeel: hier wordt bepaald of hond en (potentiële) baas bij elkaar passen. Twee ervaren beoordelaars brengen de hond – die de basistraining van 14 maanden al achter de rug heeft –  en de kandidaatbaas bij elkaar en beoordelen de ‘fit’. Hoe ze dat precies doen is wat onduidelijk. Wel letten ze op toenadering van beide kanten, vragen ze of de kandidaat ‘de hond leuk vindt’ en – strikvraag – of hij misschien voorkeur heeft voor een ander ras. Ook beoordelen de assessoren of de hond ‘blijk geeft van interesse’.

De laatste ronde is de vervolgtraining. Deze training is gericht op de specifieke, individuele noden van de patiënt. Welke ‘kunstjes’ (competenties!) moet de hond zich eigen maken om zijn toekomstige baas zo goed mogelijk te dienen. Het blijft een ‘werkhond’ immers. Ook tijdens deze training is weer sprake van assessment. De hond verblijft tijdens de trainingsperiode niet bij de toekomstige baas en de trainer beoordeelt tijdens de trainingen de voortgang, discipline en toewijding… van de baas! Wanneer de baas faalt is het letterlijk ‘einde oefening’.

Wanneer je als assessment professional – zo zie ik mijzelf – naar deze procedure kijkt dan zijn de parallellen met het HR-veld evident:

  • Er staat voor beide partijen iets belangrijks op het spel (hond of vacature)
  • Het gaat om het verdelen van iets schaars (idem)
  • Verkeerde beslissingen hebben nare gevolgen (economisch en psychisch)
  • De beoordeling (assessment) moet zo goed mogelijk zijn
  • De best practice van ‘multi-shot’ (meerdere meetmomenten/ -instrumenten) wordt toegepast
  • Er is een getrapte procedure met goedkope middelen vooraan
  • Naarmate de procedure vordert neemt het realisme van het assessment toe

Als ik met deze ogen naar dit assessment kijk, dan denk ik dat dit niet veel beter kan. Dit ondanks de softheid en ongrijpbaarheid van bepaalde rondes. Ik realiseer me dat dit kan komen doordat ikzelf belanghebbende ben en degene om wie het hier gaat nu aan de laatste ronde bezig is. Maar toch.

Voor meer informatie en steun (met geld of door het helpen trainen van een pup) zie www.hulphond.nl

0 reactie(s) op “Assessment: Dog meets boss”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.