“Allo … allo …”
Ach, hebben we niet allemaal heimwee naar die hilarische BBC-serie van de Franse kroegbaas René die door zijn vermeende rol in de “resistance” van de ene calamiteit in de andere rolde, maar ook dankzij “don’t panic” telkens weer wist te ontsnappen aan de Gestapo? Zelf heb ik lang geleden ook eens in een ‘petit’ horror-scenario vertoefd, waarbij “allo … allo” en “don’t panic” mijn deel werden.
Het ging zo
Vlak voor de vakantie van mijn toenmalige manager, vroeg hij mij of ik een aantal dossiers van hem wilde overnemen? Natuurlijk vond ik dat reuze interessant en we besloten om op zijn laatste werkdag een overdrachtsmeeting te plannen. Op zijn kantoor namen we de betreffende zaken goed door en na een klein uur vertrok ik met een postbakje vol dossiers weer naar het mijne. Aan het einde van de middag kwam mijn manager bij me binnen en legde demonstratief zijn GSM op de dossiers die ik had overgenomen. We maakten nog wat grappen over en weer, terwijl ik wat papieren verzamelde en op de poststapel legde voor de volgende week. Hij stelde voor om samen te vertrekken en nog een uitzwaaidrankje te nuttigen in een bar vlakbij ons kantoor.
Dit is hoe het verliep
Op maandag stalde ik alle spullen die ik nodig had voor mijn werk keurig bij elkaar uit. Terwijl ik volop en geconcentreerd bezig was, hoorde ik ineens een beltoon klinken die me bekend voorkwam. De mijne was het niet, dus reageerde ik ook niet. Zal wel van iemand in de buurt van mijn kantoor zijn geweest, dacht ik. Maar die ochtend hoorde ik dezelfde beltoon nog een paar keer overgaan. En nog steeds had ik geen vermoeden wiens telefoon dat kon zijn. Tot ik voor een vraag het postbakje van mijn manager moest hebben en ik bij het doorkijken van zijn dossiers ineens zijn mobiel zag liggen… Tjee, vanaf nu zou mijn manager vier weken lang niet bereikbaar zijn! Hoe zou dan moeten? Het angstzweet brak me bijna uit. Moest ik alarm slaan? De directie inlichten? Hem opsporen? Via de mail? Wist iemand zijn e-mailadres?
Ik bedacht allerlei scenario’s, terwijl ik naar de secretaresse van de algemeen directeur liep om het onheil te melden. Ik vertelde haar wat ik had ontdekt en wat ik wilde doen om een crisis te voorkomen. Ze was het helemaal met me eens en omdat de directeur nu niet gestoord mocht worden, besloten we om alvast actie te ondernemen. We gaan proberen te achterhalen waar hij verblijft via een van zijn kinderen en dan huren we een koeriersdienst in om zijn mobiel naar zijn vakantieadres te brengen. Dat moet lukken! Juist op dat beslissingsmoment verscheen de directeur in de deuropening van zijn kantoor om een kopie van een overeenkomst op te vragen.
Hoe het eindigde
“Hoi Michiel, wat doe jij hier?” Trots vertelde ik wat ik had gevonden en wat ons plan was om de telefoon terug te bezorgen. Met fronsende wenkbrauwen keek de directeur mij aan. “Beste jongen, weet jij wel wat dat voor een apparaat is?” En hij wees op de telefoon. “Tuurlijk”, antwoordde ik enigszins behoedzaam. “Nou, dan weet je ook wat je met een telefoon kunt”. “Ja, maar dan kan ik hem toch niet bereiken. Want ik weet niet waar ze zijn. Ik heb geen adres en geen enkel contactgegeven gekregen”. De directeur schudde met zijn hoofd. “Michiel, met deze telefoon ben JIJ bereikbaar en ik stel voor dat JIJ als plaatsvervanger gewoon de telefoon opneemt en de beller te woord staat”.
Kunt u zich voorstellen hoe ik me toen even voelde? Precies, allo, allo en
no panic!
Ik wens u een paniekvrije week.
Geef een reactie