Mobiele telefoon en internet zijn dè vondsten van de laatste decennia. Communicatie was nooit eerder zo gemakkelijk gemaakt en het bereik van ieder werd kinderspel. We weten allemaal hoe het werkt, de gsm heb je vrijwel altijd bij je en eenmaal op kantoor is het eerste wat je doet je email openen. Of we nooit anders gewend zijn. Dat dit communicatiegemak ook zijn keerzijde heeft is eveneens bekend. De eenvoud waarmee je de ander kunt bereiken levert voor menigeen dwangneurotische reacties op. Als je mobiel eenmaal een signaal afgeeft, roept dat onmiskenbaar een drang op er iets mee te doen. Meestal is dat gewoon opnemen.
Nog niet zo lang geleden ontmoette ik op een netwerk evenement iemand die voor al dit soort moderne communicatie terreur de oplossing had bedacht. Zijn aanpak was even simpel als verbluffend. Hoe? Gewoon niet opnemen. En je email box met ingezonden berichten regelmatig deleten. Vooral als je terugkomt van vakantie: niet aarzelen, gewoon de gehele box aanklikken en naar de prullenmand verwijzen. Op mijn vraag of hij dan niet bang was iets belangrijks te zullen missen antwoordde hij met een overtuigend ‘nee’. Hij verklaarde dat mensen als het echt belangrijk is, je vanzelf komen opzoeken. En dan wordt het contact persoonlijk. “Die telefoon en computer zijn er vooral om mij van gemak en comfort te dienen. “vervolgde hij. “En niet om mij een voortdurend een gevoel van belaagd worden te geven. Of mijn bezigheden te verstoren. Mensen die mij beter kennen weten dat emails en gsm’s geen garantie op succes zijn als ze iets van me moeten. De reductie van het aantal mensen dat mij langs elektronische wijze contact werkt positief op mijn gemoedsrust.”
Het opvallende is dat de persoon die ik sprak geen bewoner van een psychiatrisch dagverblijf is uit een vliegende schotel geworpen. Nee, hij zag er uit als andere aanwezigen in die zaal, laten we zeggen een verwant iemand.. Zijn omstanders keken een beetje meewarig naar hem met een blik van: wat moet je er mee…? Een enkeling waagde het voorzichtig om zijn aanpak als origineel maar toch wel asociaal af te doen, onder gelijktijdige verwijzing naar grote risico’s die je met deze aanpak oploopt.
Opvallend was vervolgens dat onze onverstoorbare en eigenzinnige communicator al die rationeel orthodox klinkende argumenten zo wist om te draaien dat hij een soort medelijden opwierp richting de mensen die zich laten leven door die middelen. Zijn retoriek had veel weg van judo met woorden. Sommigen begonnen toe te geven dat als je die zogenaamde moderne communicatie middelen chronisch zou negeren dat een hoop stress kan voorkomen. Toen iemand hem vroeg wat ie voor de kost deed werd duidelijk dat we hier met een beroepscoach te maken hebben. Zijn doelgroep zijn executives die hij veelvuldig trachtte te verlossen van een burn-out. Mensen die zich letterlijk misschien wel helemaal gek gebeld en gemaild lieten worden.
De vraag die ons na die borrel talk resteerde was ‘wie is er nou gek?’
Geef een reactie