Ok, we gaan hier niet hatelijk doen over het vak Sales, want er zijn absoluut kanjers in dat vak, alleen horen u en ik toch ook met enige regelmaat “grimlachende” vertoningen op dat vlak die menigeen herkennen. Of het nu gaat om een weigerend apparaat dat de zenuwen laat doorbranden bij de presentator ervan, een hilarische verspreking of een andere blamage tijdens een presentatie. Deze keer uit mijn praktijk de “case over de uitvaller”.
Wat er gebeurde
Men had mij lid gemaakt van een projectteam dat een voorstel moest doen over welke leveranciers men het beste kon kiezen. De definitieve keuze zou op een locatie in Oost Nederland worden gemaakt. Daar togen wij (het HR team) – na eerst nog een tweedaagse studie-bijeenkomst afgerond te hebben – met frisse moed en kracht heen voor het nemen van een duidelijk besluit. Het adviesbureau dat ons tot dusver had begeleid kwam met een drietal afgevaardigden. Twee specialisten en een generalist.
Precies om 09.00 uur werden we aan elkaar voorgesteld en kon de presentatie beginnen. De eerste spreker werkte geroutineerd en vlot zijn aandeel af en iedereen kon hem goed volgen. Toen de tweede spreker aan de beurt kwam, bleek de zon een zo lastige medespeler te zijn geworden dat de hele zaal eerst danig verduisterd moest worden om de goede man überhaupt te kunnen volgen op zijn hulpapparatuur.
U voelt hem al komen?
Gelukkig was een pittige discussie hard nodig en konden we onze aandacht bij het onderwerp houden. Daarna lunch. Redelijk uitgebreid en niet tekort, want we zaten gevoelsmatig goed op schema.
Hoe het verliep
Voor de laatste presentatie werden koffie en thee en water nog even ververst en begon consultant nummer 3 aan zijn relaas. Helaas sprak hij niet net zo sprankelend als zijn voorgangers en dus sloeg de lunchdip bij iedereen keihard toe. Zelf kon ik me door voortdurend wiebelen en door de koffiekan regelmatig te vriend te houden nog wel bij de les houden. Dat duurde totdat een collega me wees op de consultant van de tweede presentatie, die wellicht te vermoeid was geraakt door de vroege reis, onze pittige tegenstand bij zijn voordracht én de iets te lange en rijke lunch in zijn stoel zat te knikkebollen.
In een klap was onze aandacht weg van de presentatie en keken we enkel nog naar de in diepe slaap verzonken man.
Tot slot
“Zijn er nog vragen?” Het enige antwoord kwam van de slaper in de vorm van een overluid snurken, meteen gevolgd door een schaterend lachen van ons gezelschap. Enorm geschrokken en met knalrood hoofd keek de wakker geworden consultant verwilderd om zich heen. U begrijpt wat er volgde.
“Je luisterde zeker met je ogen dicht?” En “een verrassende presentatie die ons de ogen heeft geopend!”. En “een totaal beleving waarin we nu goed wakker zijn geschud!” Je zag dat de arme man wel door de vloer kon zakken in het besef dat dit hem misschien wel zijn hele verdere leven zou blijven achtervolgen. Een blamage die hem in elk geval postuum een Opstarter oplevert.
Helder blijven kijken, wat het je ook kost, is daarom deze week mijn advies. Ik wens u een “inzichtelijke” week.
Geef een reactie