In mijn omgeving hoor ik het steeds vaker. Ik zie het op het nieuws en lees er op het internet in toenemende mate over. Er worden steeds meer gevallen van Burn-out geconstateerd onder jonge werknemers van 20 tot 30 jaar. Dit leidt tot een toename van het ziekteverzuim percentage binnen organisaties en fysieke klachten van werknemers. Verzuim door stress op jongere leeftijd wordt dan ook geconcludeerd uit het onderzoek van ArboNed. NOS schreef er dit jaar een nog een artikel over.
De SKB (Stichting Kwaliteitsbevordering van Bedrijfsgezondheidszorg) kwam in haar vitaliteitsonderzoeken tot de conclusie dat overbelasting en uitputting steeds vaker bij jongeren te zien is en dat het risico op burn-out en overspanning van deze groep groter is dan bij 35 plussers. Door de geschiedenis heen heeft de leeftijdscategorie van burn-out nog nooit zo laag gelegen als nu. Burn-out kwam eerst voornamelijk voor in de leeftijdscategorie van 40 tot 55 jaar.
Een ernstig probleem
Dit is naar mijn mening een ernstig probleem. Met name als je kijkt naar de mogelijke oorzaken hiervan. Volgens Mariëlle Lunenburg, auteur van het boek ’Jong opgebrand’ heerst er een taboe op burn-out onder jongeren. Ze geeft aan dat het in de meeste gevallen niet serieus wordt genomen.
Ton Wilthagen, hoogleraar arbeidsmarkt en flexibilisering zegt dat het ligt aan de ‘’doorgeslagen flexibele arbeidsmarkt’’. Wat hij hiermee probeert te zeggen is dat contracten tegenwoordig zo flexibel zijn dat je als werknemer praktisch geen zekerheid meer hebt. Dit zorgt voor een enorme drang om te presteren en daarmee meer hooi op de vork te nemen dan eigenlijk realistisch en haalbaar is.
De rol van de media
Er zijn ook mensen die van mening zijn dat media hier een grote rol inspeelt en ik ben het daar dan ook grotendeels mee eens. Zoals eerder aangegeven in mijn artikel over generatie Y zijn er tegenwoordig zoveel afleidingen dat mensen af en toe door de bomen door het bos niet meer zien. We zien op facebook een overzicht van feestende mensen en als iemand ook dan maar even rustig thuis zit en alle beelden voorbij ziet komen denkt die persoon ”waarom ben ik niet op dat feest of waarom ben ik niet zo succesvol als diegene op die foto?”. Dit maakt ons jaloers, want we zien ogenschijnlijk gelukkige succesvolle mensen op facebook of andere media die de tijd van hun leven hebben. Er bestaat een te grote drang om overal bij te zijn en alles mee te maken.
De Y-generatie, geboren na 1980, ziet in de media vooral uiterlijk mooie, perfecte mensen van de eigen leeftijd, die altijd gelukkig en succesvol zijn. Dan kijken ze naar hun eigen leven, en dat lijkt daar dan niet op.
Onrealistische lat
Terwijl dit eigenlijk niet ‘echt’ is. En het gaat in mijn optiek dan ook fout op het moment dat mensen van de Y generatie zich gaan meten met wat ze zien in de media. Ze leggen dan een onrealistische lat te hoog voor zichzelf en op het moment dat dit niet bereikt wordt komt dit hard aan. Dit komt ook omdat er qua marketing tegenwoordig heel ver op psychologische aspecten van een doelgroep wordt ingespeeld.
Het lijkt me verstandig als organisaties individueel eens goed gaan kijken naar wat iemand uit de generatie Y nu werkelijk op dit moment kan en wat voor kansen er voor het individu liggen. In plaats van de lat heel hoog te leggen, ze vervolgens in het diepe te gooien en te observeren of er aan het eind van het jaar een high potential uitrolt of iemand die ziek thuis zit op jonge leeftijd met alle gevolgen van dien.
Voor de jongere werknemers is het belangrijk dat zij goed voor zichzelf nadenken wat ze wel en niet kunnen en daar ook vrede mee leren te hebben. De lat hoog leggen en naar een doel streven is goed en kan een motiverende werking hebben. Maar de lat ‘te’ hoog leggen kan een tegenovergesteld effect veroorzaken.
Geef een reactie