Ik las onlangs een leuk stukje op Facebook, herkenbaar voor mijn generatiegenoten (de 40+-ers):
“Als je nog weet dat Twix eerst Raider heette, je met moeders lepel groot bent geworden, je fietste zonder helm, dat je een draai om je oren kreeg als je stout was geweest, televisie nog bestond uit Nederland 1 en 2, je cassettebandjes met potloden vooruit gespoeld hebt, zondags de winkels dicht waren, je niet gevraagd werd tijdens het bellen “waar ben je?” aangezien je gewoon thuis was omdat ………je geen mobieltje had, de hele dag op straat speelde en tegen donker thuis moest zijn (als de lantarenpalen aan gingen), de disco open was van 21 uur tot 2 uur, in een auto hebt gezeten zonder gordels achterin en zonder airbags, je een 45 of 33 toeren plaat op je platenspeler legde, het verschil tussen VHS, Video2000 en Betamax kende, een heel gesneden brood kocht voor fl 1,50, je in de buurt van het telefoontoestel moest blijven omdat de hoorn er nog aan vast hing met een kabel, de inlichtingendienst toen 008 was, je geen kengetal hoefde te draaien om lokaal te bellen, als Commodore 64, V2000 en Atari je wat zegt, je nog een filmrolletje in je fototoestel moest doen en je fototoestel moest doordraaien na het maken van een foto, een bromfiets nog met trappers was, je met een walkman rondliep, zet dit dan op je prikbord om te bewijzen dat je ondanks alles het gewoon overleefd hebt!!!”
Waarom zijn we in het dagelijks leven nostalgisch en in het bedrijfsleven juist blij met verandering? Want veranderingen c.q. ontwikkelingen zijn toch bijna altijd verbeteringen? Zeker als het ons leven vergemakkelijkt. Als HRM’er krijg je bij veranderingen vaak te maken met weerstand. Weerstand die meestal als sneeuw voor de zon verdwijnt zodra men de voordelen van een verandering ziet.
Want wat als de ontwikkelingen op digitaal gebied niet hadden plaatsgevonden? Daar moet ik echt niet aan denken. Wellicht dat je als HRM’er bovenstaande tekst eens kunt gebruiken wanneer je voor een verandering staat?
Geef een reactie