Coachen van een jonge potential… deel 2

15/12/2015 Leestijd: 3 minuten

Even kort ter herinnering: een startende HR professional, goed opgeleid en diens leidinggevende, het zou moeten klikken tussen die twee. Echter ho maar, van een samenwerking was totaal geen sprake en ik zat er tussen met een hele apenkolonie op mijn nek. Niettemin, ik was er van overtuigd dat ik beider straatjes wel zou kunnen schoonvegen en dat de lucht daarna enorm zou opklaren.

Al denkend hierover, verdiepte ik me in de theorie van de probleemoplossingen en las dat “goodwill creeëren” het juiste spoor zou zijn. Ik besloot om in een persoonlijk gesprek de twee te gaan overtuigen van de kwaliteiten van de ander. Maar wat een fiasco werd dat! Het mooi-weer-praatje verergerde de situatie juist en nu werd ook mijn beoordelingsvermogen ter discussie gesteld.

Diep teleurgesteld wendde ik me tot een oudere collega. Die luisterde en vroeg me toen waarom ik het zo belangrijk vond dat ons tweetal moest samenwerken. “Zet het allemaal maar eens op papier, dan bespreken we het daarna, zei hij”. Diezelfde middag schreef ik bijna een essay (zo mooi!) over efficiency, productiviteit en communicatie alsof ik een college moest gaan geven. Apetrots op het waardevolle en boeiende document mailde ik het door in de volle verwachting van een groot compliment. Hoe anders was de reactie. Minutenlange stilte, diepe zuchten en toen deze blikseminslag: “Michiel, ik had je beter ingeschat. Dit stuk van jou is je reinste flauwekul en slaat echt nergens op. Het moet jouw verhaal, jouw visie zijn en geen algemeen bedrijfs- of P.Z.-blabla.”

Natuurlijk schrok ik me het apelazarus van die kritiek, maar ik kreeg een tweede kans en schreef toen een stuk waarin ik liet weten waarom ik graag met bovengenoemd tweetal werkte, waarom ik ze bewonderde, maar ook waar ik punten ter verbetering zag. Kortom, ik schreef een persoonlijk verhaal met daarin ook aangegeven dat ik moeite had met hun stroeve samenwerking. Dat stuk ging ’s avonds met de mail mee, want ik wilde het per se ’s morgensvroeg op beider bureaus hebben omdat ik wist dat ze samen werkoverleg hadden. Hoe zou het uitpakken?

Natuurlijk was ik ietwat nerveus, want ja, ik was eigenlijk ook nog een broekie en je weet maar nooit… Dus drentelde ik quasi-nonchalant langs de kamer waar ze zaten en zag dat ze me gezien hadden. “Michiel, kom eens …” Ik werd naar binnen gedirigeerd en bedankt! Het was ongelofelijk. Een en al openheid, vrolijkheid, enthousiasme én zeiden ze: “jouw persoonlijke visie is het beste advies dat we ooit hebben gehad.” Alle apen waren in één klap uit het zicht verdwenen. Maar het allerbelangrijkst was voor mij deze les: MIJN waarheid is zeker niet DE waarheid. Maar MIJN waarheid versterkt mij als functionaris en zeker als mens. Dat heeft mij geïnspireerd om wekelijks mijn waarheid en visie met u te delen. En mijn waarheid is ook dat ik in alle oprechtheid hoop dat u met veel plezier mijn waarheden leest.

Ik wens u een apenvrije week toe!

0 reactie(s) op “Coachen van een jonge potential… deel 2”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.