Goedemorgen,
Geen enkele baan is hetzelfde. Dat komt omdat van alle mensen die eenzelfde functie (lijken te) vervullen, geen een dat op precies dezelfde manier doet. En dat terwijl de functievereisten zoals ze op papier staan toch exact gelijk zijn. Klaarblijkelijk zijn vakbeeld en ingevuld beeld twee werelden en hangt het van de persoonlijke appreciatie af hoe dat wordt gewaardeerd. Zowel door leidinggevenden als door ondergeschikten.
Laat ik u meenemen naar een congres, waar ik op verzoek van mijn toenmalige directeur voor hem de honneurs moest waarnemen bij een dagprogramma, dat de enigszins hoogdravende titel voerde van “balance scorecard voor human resources” Ik had begrepen dat het merendeel van de deelnemers directieleden waren, wat de reden was dat ik mij een beetje onrustig voelde bij de idee dat ik een rol(letje) zou krijgen. Het begon al bij de lunch, waar ik door tafelgenoten stevig ‘verhoord’ werd over mijn kennis van het onderwerp zonder dat men belangstelling toonde voor wie ik was, mijn functie en achtergrond.
Na de lunch was het zover: Een discussie met een panel (waarin ik had plaatsgenomen) over de “balanced scorecard van human resources”‘. Aan het woord kwam een toen door mij hoog gewaardeerde algemeen directeur van een wijd en zijd bekende organisatie. Hij had een prima verhaal, vond ik, tot hij het volgende zei: Maar laten we eerlijk zijn, alle noodzakelijke kwaliteiten om invulling te kunnen geven aan een balanced scorecard zijn gewoon niet aanwezig bij HR functionarissen. Mijn HR directeur bijvoorbeeld focust zich uitsluitend en alleen op functiemodellen, maar heeft werkelijk geen idee wat managen betekent en hoe hij dat zou moeten doen. HR hoort mijn inziens dan ook thuis in het takenpakket van de Algemeen Directeur. Die weet tenminste wat er speelt in zijn organisatie, hij is bestuurder en hij neemt de beslissingen. De HR functionaris kan vervolgens prima onder de privé secretaresse gepositioneerd worden. Hij is immers goed in administreren en het uitvoeren van opdrachten. Een balanced scorecard zou het HR takenpakket geweldig verduidelijken. Zie ze maar als de vakbond of ondernemingsraad. Je hebt ze nodig omdat de organisatie het wenst of omdat de wet het eist, maar een toegevoegde waarde hebben ze niet …
Ik zat perplex. Wat voor een HR functionaris werkte daar? Deden ze daar hetzelfde als wat ik deed? Ik voelde me beschaamd, gekwetst, kwaad en diep teleurgesteld. Wat werd me hier aangedaan? En wat vonden al die werkgevers in de zaal eigenlijk? Waren zij het er mee eens? De dagvoorzitter probeerde uiteraard een discussie opgang te krijgen en verkondigde dat er enkele nieuwelingen als afgevaardigde in het panel zaten en dat hij graag hun mening wilde horen. Hij moet mijn rode oren gezien hebben, want jawel, daar kwam het: “De heer Maassen van de firma ….wat vindt u eigenlijk?” Ik zat me nog even af te vragen of ik een weinigzeggend antwoord kon geven, want een volgende keer zou mijn directeur uiteraard weer in de zaal zitten en dan zou hij wellicht aangesproken kunnen worden als ik nu in de tegenaanval zou gaan. Toen zag ik de aanstichter zelfvoldaan achterover leunen en wist ik dat ik vol gas zou gaan geven. Wat er ook van zou komen.
“Ik ben van mening dat iemand altijd in de spiegel moet kijken. Ook als je Algemeen Directeur bent. Juist dan zie je dat de baan van algemeen Directeur weinig voorstelt. Zijn werk wordt grotendeels – zo niet totaal – voorbereid door de secretaresse(s), zijn staf- en lijnmanagers lopen zich uit de naad voor al zijn belangen en verder naar beneden zie je andere medewerkers zich afvragen wat een Algemeen Directeur in hemelsnaam nog doet voor de kost? Ik denk dat een goed doorwrochte balanced scorecard in zo’n geval een heuse steen kan bijdragen aan helderheid over hoe het echt is.” Toen ik om me heen keek zag ik bedenkelijke blikken, maar ja er kwam wel minder stoom uit mijn oren. Ik had mijn professie recht gedaan tegenover het onrecht dat mij en mijn vele uitstekende vakgenoten was overkomen. Nu kon ik met opgeheven hoofd vertrekken.
De volgende dag vroeg mijn directeur hoe de dag was verlopen. “Ach, je kent me, ik heb mijn mening gegeven toen er naar werd gevraagd. Verder heb ik heel goed geluisterd naar wat er daar werd verteld en de
meningen die werden gegeven. Het is wel interessant om te horen hoe er over bepaalde zaken wordt gedacht op jullie niveau.” Met die laatste opmerking ben ik naar mijn kantoor gelopen. Tot op vandaag weet ik
niet of men hem iets heeft toegefluisterd. Afgevaardigd ben ik nadien niet meer.
Ik wens u een “bespiegelende” week.
Geef een reactie