Deze receptioniste had alle tijd

Ik spring in mijn auto en loop van de parkeerplaats naar het kantoor waar een belangrijke teleconferentie plaats gaat vinden met een aantal collega’s “all over the world”. Vanmiddag hebben we een “talent review” waarbij we bespreken welke match we kunnen maken tussen vacante posities en medewerkers die toe zijn aan een volgende carrièrestap.

Bij het kantoor aangekomen – ik heb nog keurig 5 minuten voordat de mijn bespreking begint – is de receptioniste in een geamuseerd gesprek met een man.

Ik wordt even volledig door de receptioniste genegeerd want het gesprek dat zij met haar gesprekspartner voert gaat over vakanties en is blijkbaar erg belangrijk, voor haar dan wel.

Haar gesprekspartner kijkt af en toe zijdelings naar mij en begint zich langzaam uit het gesprek met de receptioniste te ontworstelen.

Blijkbaar trekken mijn kuchjes (normaal ben ik kerngezond) en het opzichtig neerzetten van mijn tas op de balie (ook dat doe ik normaal niet hoor) uiteindelijk de aandacht van de receptioniste. Dan richt zij haar aandacht op mij – met een gezicht van oh bent u daar ook (nog) – en vraagt mijn naam en mijn bestemming. Ik leg mijn doel snel aan haar uit en kijk met groot verlangen naar een bakje met toegangsbadges waarvan er weldra een in mijn bezit komt en waarmee ik de laatste hindernis – het toegangspoortje – van deze nog onneembare vesting kan nemen.

Echter ik heb buiten deze scherpzinnige receptioniste gerekend: “U bent niet aangemeld, dus kan ik u niet doorlaten” klinkt het iets te triomfantelijk uit haar mond alsof zij mij op een grove overtreding betrapt heeft en glunderend bedenkt welke strafmaat hier bij past.

“Maar ik heb al een badge van weliswaar een ander locatie en hoef alleen maar in de conferentiekamer 1B te zijn” probeer ik nog als tegenwerping, terwijl de nog beschikbare tijd uit de klok op de balie weg tikt en ik vermoed dat nu een aantal collega’s op hun horloges kijken waar ik – te laat komen is toch niks voor hem – blijf.

“En wij moeten ook in 1B zijn” klinken achter mij enkele bezorgde stemmen a capella en als ik mij omdraai ontwaar ik een aantal van mijn collega’s.

Zij moeten ook bij de talent review aanwezig zijn, maar hun gezichten hebben nu meer weg van de gezichten van schooljongetjes die nodig naar het toilet moeten.

“U bent allemaal niet aangemeld” klinkt nu weer de receptioniste op haar beurt, zij het nu nog wat triomfantelijker.

Gelukkig kan ze via de communicator de secretaresse raadplegen die de ruimte gereserveerd heeft en via datzelfde hulpmiddel ontvangt ze de lijst met namen van de deelnemers zodat zij uiteindelijk de zo fel begeerde badges uitdeelt en daarmee ons een vrije doortocht geeft naar de bespreking.

En alsof ons gesprek van daarnet niet heeft plaatsgevonden vraagt ze mij: en wie bent u? Nadat ik mijn identiteit nogmaals onthuld heb en ter illustratie zowat elke badge en pas die ik bij mij heb aan haar toon, krijg ik uiteindelijk het kostbare kleinood, de badge en ligt de weg naar de conferentiekamer voor mij open.

Ik hoor haar nog net tegen de man vertellen dat ze al 9 jaar bij het bedrijf werkt en – ik weet dat het verkeerd is – dat is zeker 9 jaar teveel denk ik.

In de conferentiekamer aangekomen pak ik snel nog een kop koffie en met mijn eveneens wat later dan normaal arriverende collega’s beginnen we de talent review met eerst te bespreken wat belangrijke persoonseigenschappen zijn voor medewerkers van ons bedrijf. Nog nooit waren mijn collega’s en ik het zo snel eens, en zo gebeurde het dat klantgerichtheid, communicatieve vaardigheden, sence of urgency erg hoog op dat lijstje kwamen te staan.