Dress to impress werkt niet altijd

15/12/2015 Leestijd: 4 minuten

Goedemorgen,

Hoe inspecteur Colombo met z’n typische regenjas elke zaak wist op te lossen – maar die jas staat niet iedereen

Wij hadden voor de goede gang van zaken in een sollicitatieprocedure een bekende recruiter ingezet, omdat wijzelf nog niet in staat waren geweest de juiste kandidaat te traceren. Het duurde vervolgens twee weken voor we een update kregen, samen met vier goed uitziende CV’s, inclusief een persoonlijke toelichting. De toelichting werd een warm pleidooi voor de vier geselecteerden, die zo werd gezegd stuk voor stuk absoluut een zorgvuldig gesprek waard waren. Zo gezegd, zo gedaan. Alle kandidaten werden ingepland. Tegelijk, op eenzelfde dag, want er zat haast bij.

Op de gespreksdag was ik al vroeg uit de veren en zodoende ook ruim vroeg op kantoor zodat ik nog enkele acties uit kon zetten bij mijn medewerkers. Terwijl ik die aan het klaarmaken was, keek ik toevallig uit het raam en zag een vreemde auto pal onder mijn raam parkeren. Vroeg vogeltje, dacht ik. Moet wel haast de eerste sollicitant al zijn. Ik ging verder met mijn voorbereidingen voor de afdeling en bleef intussen de parkeerder onder mijn raam in de gaten houden. Strak pak, zag ik. En ook keurig op tijd. Maar op voorhand niet de man die onze voorkeur had gekregen, zag ik met rood potlood aangegeven op zijn CV. Desalniettemin verliep ons gesprek met hem buitengewoon prettig. Hij toonde kennis van zaken, wist de juiste punten te benadrukken en stelde ons best kritische vragen. Een geweldige meevaller. Het rood kreeg een blauw accentje.

Goed verliepen ook de volgende twee gesprekken. De recruiter had prima werk geleverd. De  kwaliteit van alle kandidaten stond ruim boven NAP. Oftewel, onze afhaakgrens. En dus verheugden we ons op de kennismaking met kandidaat nummer vier, die te boek stond als de topfavoriet. Hij had een lang dienstverband bij een werkgever gehad, maar recentelijk was daar zijn afdeling opgeheven en dus werd hij vrij man en nu voor ons “het goudhaantje met een plus”.

De secretaresse had hem opgehaald en wij zagen een grote, ernstig kijkende man ons kantoor binnenstappen. Zelfverzekerd, meenden wij te zien. Hij had een lange regenjas aan en droeg daar een modieuze sjaal bij die strak om zijn nek zat gewikkeld. Na het handen schudden bood ik aan zijn regenjas weg te hangen, maar nee, die hield hij liever aan. Ook de aangeboden koffie werd vriendelijk geweigerd want hij was geen drinker, en zeker geen koffiegebruiker. Thee dan? Ook niet, hij hoefde niets.

Nou, dan gaan we maar beginnen, stelden we hem voor, terwijl we vol verwachting hoopten op een presentatie die klonk als een klok van deze topper in spe. Maar er gebeurde niets. Hij zat daar bijna apathisch, zonder enige uitstraling, nog steeds in jas en sjaal met een bijna wanhopige blik in zijn ogen. Wij moesten antwoorden op onze vragen uit hem trekken en na bijna een kwartier worstelen was het over en probeerde ik of ik hem op een andere manier wellicht wel uit zijn tent kon lokken. Bent u zenuwachtig, begon ik? Nee, nee, geenszins, was zijn korte reactie. Bent u wel tevreden met het verloop van ons gesprek? Absoluut, kwam er bij hem uit. Is er iets dat u ons beslist wil zeggen? Ik opnieuw. Ik kan u alles vertellen, maar beken dat dat voor mij niet hoeft. Hij weer.

We hadden het nu gehad met deze man en gingen afronden. Na nog geen half uur zagen we hem in zijn auto stappen en wegrijden. Stomverbaasd over wat ons was overkomen en met de vraag aan elkaar waar, we wat en hoe we dit hadden kunnen voorkomen, namen we contact op met de recruiter voor een verslag en evaluatie. Die bleek net zo verbijsterd als wij waren. Maar hoe ook, deze mogelijke topper was definitief afgevallen. Zijn dubbelblauwe aantekening was uitgelopen op een heus “blauwtje” .

Gelukkig konden we uit de vorige drie kandidaten wel kiezen en binnen twee weken lag er een aanbieding en nog een week later was de nieuwe man binnen. Bij de start van zijn introductieprogramma was ook de recruiter uitgenodigd om nog een keer de selectieprocedure door te nemen. Daar kwam natuurlijk ook de flop ter sprake met onze droomkandidaat. En toen hoorden we de wonderlijke verklaring van een complete miskleun. Onze topper had zo graag een perfecte indruk gemaakt dat hij zijn kleding helemaal had aangepast aan een presentatie die naar zijn gevoel 100% paste bij de gelegenheid. Dat werd zijn trouwkostuum, een jacquet, driedelig. Maar toen hij bij ons binnenkwam, sloeg de onzekerheid toe over zijn besluit en klapte hij volledig dicht.

Tja, flink balen achteraf, want nog steeds zijn wij er van overtuigd dat hij de man met de beste kwalificaties was, maar helaas was zijn keuze voor dress to impress, overdressed en zodoende radicaal overstressed met alle negatieve gevolgen vandien. Hij had zichzelf flink in het pak genaaid.

Ik wens u een “beter passende” werkweek.

0 reactie(s) op “Dress to impress werkt niet altijd”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.