Een Armstrong analogie naar HR

15/12/2015 Leestijd: 2 minuten

Tja, je bent wielrenner; je wint 7x de Tour de France en nog heel veel meer; je wordt in je wielercarrière om de haverklap gecontroleerd op doping (verwacht en onverwacht) en nooit positief bevonden. En omdat ex-collega’s die wel zijn gepakt op dopinggebruik verklaren dat zij jou hebben zien gebruiken, dreig je alsnog veroordeeld te worden.

Ik heb het hier natuurlijk over het dopingverhaal van Lance Armstrong en de USADA. Dat er in de wielerwereld veel doping wordt gebruikt zal duidelijk zijn. Ik moet zeggen dat ik het soms ook onbegrijpelijk vind dat die wielrenners in 3 weken tijd een rondje Frankrijk rijden en tig bergen van meer dan 2000m hoog over fietsen. Hierna rijden ze enkele criteria om lekker geld te verdienen en vervolgens verplaatsen ze zichzelf weer op hun fiets gedurende 3 weken door Spanje, welk rondje qua afstand niet onderdoet voor die in Frankrijk. Je zou bijna zeggen dat je dit niet kunt zonder stimulerende middelen.

Maargoed, dat gezegd hebbend blijft het voor mij onvoorstelbaar dat je als wielrenner niet op dopinggebruik wordt gepakt en toch schuldig wordt bevonden! Zo’n instelling als USADA heeft geen positieve dopingtest nodig als voorwaarde om iemand schuldig te vinden. Schriftelijke verklaringen blijken te kunnen dienen als bewijs. En blijkbaar ook mondelinge interviews van gepakte dopingzondaars.

Wat is nou het geval als die schriftelijke verklaringen gebaseerd zijn op leugens? Als ik bijvoorbeeld de lichaamstaal van Tyler Hamilton lees, zeker vlak voordat hij gaat ja-knikken op de vraag of hij Lance Armstrong doping heeft zien gebruiken, krijg ik sterk de indruk dat hij niet de waarheid spreekt. Als je dus als wielrenners samenspant, kun je een collega schuldig laten verklaren én hem al zijn overwinningen afnemen. In Lance Armstrongs geval al zijn overwinningen en resultaten na 1999, inclusief inleveren van prijzengeld. Zo kun je iemand aardig een hak zetten en dan druk ik me nog zacht uit.

En als ik dit naar HR vertaal: dan zouden wij een medewerker schuldig kunnen verklaren en kunnen ontslaan op staande voet (met alle gevolgen van dien voor die persoon) zonder daadwerkelijk bewijs, maar met schriftelijke verklaringen van collega’s. Als die liegen en schriftelijk verklaren dat iemand (meestal is de ‘lastpak’ de gebeten hond) bijv. uit de kassa heeft gestolen, dan straffen we de onschuldige medewerker en houden de schuldigen binnen onze organisatie! Een effect dat we helemaal niet willen!

Vanuit een ander gezichtspunt: als we als HR doping gebruiken, stimulerende middelen om ons doel te bereiken; bijv. cijfers die zijn aangepast. Als we deze (gedrogeerde) cijfers als uitgangspunt voor HR nemen, zijn de resultaten die we bereiken eigenlijk onecht verkregen. Het lijkt me voor HR echter lastig om met terugwerkende kracht resultaten te schrappen. Het zal het imago van HR echter verre van goed doen: het zal een organisatie veel kosten om deze onechte resultaten recht te zetten en HR niet vertrouwen. Laten we dus maar afspreken dat wij HR-Professionals ver van doping verwijderd blijven om ons vak zuiver te houden!

0 reactie(s) op “Een Armstrong analogie naar HR”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.