Een hond op kantoor, kan dat?

02/12/2013 Leestijd: 3 minuten

Goede morgen,

“HIJ BIJT ECHT NIET, ZELFS NIET ALS JE OVER HEM STRUIKELT …”

Het is feestdagen-tijd en daarom is deze Opstarter wat luchthartiger van aard en past ze prima tussen (ge)peper(de)noten en volzoete marsepein, en tussen chocolade en taai-taai . Dus geen bikkeltaal, maar ’n zoetelief vertelsel over een … hond op kantoor.

Dit krankjorume verhaal kwam bij me op toen een medewerkster me kwam vragen of ze de zieke hond van een vriendin een poosje mee mocht nemen naar het werk om hem daar te verzorgen, aangezien ze die taak had overgenomen van een eveneens zieke vriendin. Ik wist dat ze een groot hart had voor dieren en informeerde daarom voorzichtig of ze daar bij haar thuis geen goede gelegenheid voor had? “Daar heb ik geen plek voor, zei ze, thuis heb ik vier honden, acht katten, tien konijnen, tien cavia’s en een witte rat. Ik moet die hond dus overal mee naartoe nemen. Hij is echt heel lief en rustig en in de pauzes neem ik hem mee uit wandelen. Het duurt maar vier weken. In die tijd moet hij ook worden geopereerd, dus dan kan ik hem ook goed in de gaten houden en verzorgen en mijn vriendin is er reuze mee geholpen.”

Nou heb ik zelf ook wel wat met dieren gezien de kippen, de konijnen en de vissen die wij thuis hebben, dus voorzag ik niet al te grote problemen. “Heb je het al besproken met je chef en op de afdeling, vroeg ik?” Dat had ze, maar haar chef was op vakantie gegaan en ze wilde de hond de volgende dag al meenemen. “Ach, weet je wat, zei ik, doe maar. Ik bespreek het later nog wel met je chef. Maar je moet wel informeren of er mensen zijn die bang zijn voor honden of er last van hebben vanwege allergie.” Dolblij was ze en ze verdween. Ik hoorde die dag niets meer van haar en veronderstelde dus dat er nergens bezwaar was aangetekend.

De volgende morgen merkte ik meteen de commotie die er was. Ik stak voorzichtig mijn hoofd om de hoek van de betreffende afdeling en ontwaarde eerst een matras zo groot als de mijne thuis en daarna een kop zo groot als die van een koebeest. De rest van het lijf lag om de hoek van het vertrek. Wat een joekel! Een bakbeest van een Deense dog. “Is tie niet mooi?” Onze dierenliefhebster straalde van trots en toonde mij een glimlach van oor tot oor. “Ja, ik vind hem wel wat fors, zei ik, ik dacht meer aan wat kleiners, zeker niet aan een halve stier!” “Maar hij doet je niks, hij bijt echt niet, je kunt over hem vallen en dan nog niet. Hij is heel lief en stil.” “Hoe heet hij, vroeg ik?” U mag geen drie keer raden, want ik denk dat u gaat zeggen: GOLIATH! Kassa!

We hebben Goliath ruim drie weken bij ons gehad, hij toonde zich uiterst bescheiden en braaf. Iedereen was een beetje gek met hem en als ze kans zagen hem wat lekkers toe te stoppen, dan betoonde Goliath zich dankbaar  door met zijn grote kop te buigen naar de schenker en met zijn eveneens uit hun krachten gegroeide oogwimpers een paar maal, als wilde hij met je flirten, te blitsen.

Ik weet nog dat toen Goliath weer bij ons weg ging, iedereen afscheid van hem wilde nemen. Met kusjes, knuffels, aaien, krabbels en zachte klopjes op zijn achterste. En toen was hij vertrokken. Zonder om te zien. Hooguit nog een licht zwaaien van dat ridicule staartje ten afscheid. Er was niemand over hem gevallen. Wel hoorde ik iemand snikken …

Ik wens u een reuzeleuke werkweek.

0 reactie(s) op “Een hond op kantoor, kan dat?”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.