Goedemorgen,
”DE KRANT LEES JE HET FIJNST OP HET TOILET IS EEN MANNENWIJSHEID”
Of het bovenstaande waar is, ik weet het niet. Maar het wordt beweerd. En niet alleen door jaloerse vrouwmensen die hun vent liever niet urenlang moeten missen, omdat hij haar stress is ontvlucht en met krant onderdak heeft gevonden in de enige, eigen geurige en dus vertrouwde en rustgevende plek in huis: Het gemak. Nummer 100. Je plee-mate. Maar er bestaan meer vormen van dit merkwaardige fenomeen. Een ervan ken ik uit eigen ervaring. Daarover het onderstaande verhaal.
Ik kwam te werken bij een onderneming en doorliep daar alle afdelingen en sprak met vele mensen. Het viel me toen al op dat een persoon nogal vaak ter sprake kwam. Niet alleen vanwege zijn grote vakkennis – die was gekend goed – maar besmuikt lachend werd ik op de hoogte gesteld van een bijna ritueel gedrag van de betreffende medewerker waar het zijn werktijden betrof en de manier van invulling daarvan. Ik schonk daar toen niet veel extra aandacht aan, maar het viel me na verloop van tijd wel op dat hij altijd stipt om half vier naar huis ging omdat zijn werkdag er dan op zat. Niet iemand met veel drive. Daarentegen wel iemand die altijd de aller-, allerlaatste nieuwtjes kon opdissen tegen wie het maar wilde aanhoren. Die haalde hij uit de krant die hij van a tot z spelde. Ach, dacht ik toen, hij zal wel een fijn toilet hebben thuis waar hij in alle rust zijn krantje leest.
Einde van dat jaar zat ik met alle eindverantwoordelijke managers aan tafel om de beoordelingen te bespreken. En uiteraard kwam ook onze nieuwtjesman ter sprake. Ik schetste mijn beeld van hem: Vakman, geen inspirator, is goed bij de tijd en leest veel. Iedereen schoot in een lachkramp “Ja zeker leest hij veel, zei de directeur, maar dan wel op ónze plee. Weet je hoe zijn werkdag loopt? Elke ochtend exact kwart voor zeven klokt hij in en pakt bij de receptie de krant. Dan loopt hij naar de afdeling, zet zijn computer aan, haalt een kop koffie en gaat dan met krant en koffie tot acht uur op de wc zitten lezen. Zelfs op Zaterdagmorgen haalt hij de krant hier uit de brievenbus, want hij heeft een sleutel van de brievenbus aan de buitenzijde van de poort. Maar doordeweeks leest hij de krant tot hij beneden de trapdeur hoort klappen. Dan ruimt hij netjes alles op en loopt naar zijn werkplek.” “En wij accepteren dat”, bracht ik uit? “Dat is al jaar en dag zo. Hij heeft dat recht voor zichzelf verworven, althans dat vind hij zelf want hij heeft ooit zoveel goede dingen voor het bedrijf gedaan, dus wat doe je er aan? Of heb jij een idee?”
Het beeld van de man die elke morgen vroeg naar het bedrijf kwam om de krant uit te kunnen lezen, bleef in mijn hoofd rondspoken, terwijl ik allerlei oplossingen probeerde te bedenken om er een net einde aan te maken. Zo bedacht ik een speciaal alarm als de toiletdeuren langer dan 10 minuten gesloten bleven. Of het afsluiten van alle kantoortoiletten tot acht uur ‘s morgens en nog tal van andere extremere oplossingen. Maar als die niet gingen werken, zou dat nog lachwekkender effecten hebben en de man in kwestie plus mezelf beschadigen. Er bleef me maar een ding over om te doen en dat was hem aanspreken op zijn minder gewenst gedrag.
Een paar dagen later zaten we aan tafel en vertelde ik hem mijn bevindingen en hoe men in het bedrijf naar hem keek. Namelijk dat men hem respecteerde om zijn kennis, maar ook uitlachte om zijn rare gedrag. Dit past niet bij een medewerker van jouw postuur, met jouw kennis en kunde, hield ik hem voor. Ik zag dat hij wilde reageren en pakte snel door met het voorstel van een gratis bedrijfsabonnement op de krant op zijn adres thuis.
“Dan kun je daar op je gemak lezen en kom je gewoon zoals iedereen na acht uur op kantoor en werk je de normale kantoortijden.” “Betekent dat dat er hier geen krant meer wordt bezorgd,”vroeg hij? Ik knikte. “Ons abonnement is al omgezet op jouw adres”.
De volgende dag ben ik extra vroeg van huis gegaan om te zien of mijn voorstel had gewerkt. Precies kwart voor acht zag ik hem inklokken. Onwennig, dat wel. En zonder krant. Ik heb later nooit gevraagd of hij thuis een vol uur de wc bezet kon houden voor het lezen van de krant zonder daarover ruzie met zijn vrouw te krijgen. Wel weet ik dat het nieuws dat het mannentoilet ‘s ochtends geurvrij werd opgeleverd zich als een lopend vuurtje door het bedrijf verspreidde.
Ik wens u een verfrissende werkweek,
Geef een reactie