Goedemorgen,
KUNST VERONTRUST, WETENSCHAP STELT GERUST…
Toen ik dit las in mijn ochtendblad, schoot mij ineens iets te binnen van een hele poos geleden dat met het bovenstaande niets, maar dan ook niets te maken had en dat ik u toch niet wil onthouden. Hooguit, dat het ook een tegenstelling duidt. Namelijk dat het een wereld van verschil uitmaakt om te doen, te ondernemen, of waar te nemen onder druk en op dit moment en datzelfde zonder die extra passie, paniek of emotie. Ben jij (of ik) de leider die de passie, paniek of emotie meteen aangrijpt en er iets mee gaat doen? Of ben je de manager, die dan beheersing wil? Ik denk dat ik tot het eerste type behoor. Lees en huiver (niet).
Ik was uitgenodigd deel te nemen aan een development programma en mocht zodoende een week vertoeven op een business school in Engeland, waar wij werden “getrakteerd” op een tochtje door de wondere wereld van modern leiderschap. De voorlaatste dag werd ik samen met een 20-tal buitenlandse studiecollega’s opgezadeld met de opdracht een film te maken die zou visualiseren wat we in die week hadden geleerd. Toen we alleen gelaten werden met de apparatuur, brak meteen al enige paniek uit. Want wie van ons had er ooit gewerkt met een camera, een script, belichting, draaiboek en wat dies meer zij. Het rare is dat ik in dat soort omstandigheden vaak op mijn best wordt. En ook nu was dat het geval, want ik kreeg op hetzelfde moment al een idee voor de film. “We gaan vertellen wat we geleerd hebben … met een muziekstuk!” Ik kon dat zeggen omdat ik wist dat er een paar hobby-muzikanten in onze groep zaten. Ik riep onze groep bij elkaar en legde uit in welke richting ik dacht. “Het leuke is dat we hen eerst individueel iets kunnen laten spelen en vervolgens die muziek laten samensmelten tot een prachtig modern geheel.” Eerst was er nog wat onbegrip, maar daarna ontstond er een geweldige groepsdynamiek. De musici overlegden met elkaar en probeerden wat uit, aan de tekst werd begonnen, anderen zochten naar de juiste omgeving en locaties en 2 “technische” mannen meldden zich als camera- en geluidsman. En ik? Ik coördineerde. De samenhorigheid was geweldig, de adrenaline hoog en tot diep in de nacht bleven we bezig met het creëren.
In alle vroegte werd begonnen met het maken van de opnames op diverse locaties in en om het landgoed. Dit niet helemaal naar de zin van andere studiegroepen, die gewekt werden door onze muzikale ochtend uitspatting en bijbehorende opname- en montagegeluiden. Maar ’s middags stond ons produkt op groot scherm in de studiezaal en waren wij apetrots en een enkeling zelfs tot tranen geroerd. Mijn idee was een groot succes geworden en dat leidde ’s avonds tot een geweldige ontlading aan de bar.
Bij de afsluiting vertelde de hoofddocent dat hij ons idee het meest creatieve had gevonden sinds hij was verbonden aan de business-school en ook dat hij onder de indruk was geweest van wat wij hadden weten los te krijgen en bereiken van en bij “buitenstaanders” aan hulp. Maar, zo waarschuwde hij, bekijk je film later nog eens. Dan met andere ogen. Nu zijn jullie (jonge honden) immers nog te euforisch.
Een paar jaar later kreeg ik de kans om de video opnieuw te bekijken. Wat ik toen vooral zag was amateurisme, knulligheid en over-activisme. Maar ook emotie, opwinding, passie. Heel verontrustend, maar tegelijk ook heel geruststellend. Namelijk dat we toen iets hebben gedaan dat “wauw en ongeëvenaard” was, maar ook niet meer dan dat. Gelukkig dat het maar voor zo kort was en niet voor eeuwig.
Wat dit mij en wellicht u leert? Toch die kop boven deze Opstarter: Kunst verontrust, kennis stelt gerust?
Ik wens u een werkweek vol geruststellende adrenaline kracht.
Geef een reactie