Goedemorgen,
“Are you a doctor? A lawyer? No? Then you must be Jewish!” Dit overkwam mijn vader toen hij in een New Yorkse taxi stapte op een van zijn reizen. Hij moest er erg om lachen, want juist New Yorkse taxichauffeurs staan erom bekend dat ze geen blad voor de mond nemen als ze willen weten wat voor vlees ze aan het vervoeren zijn. Toch is zo’n snoeihard oordeel altijd een erg heikele zaak. Ook mij overkwam iets dergelijks toen ik had gereageerd op een vacature vlak voor ik met vakantie ging en het eerste persoonlijk contact via de telefoon tot stand kwam toen we al vertrokken waren. Dus vroeg ik netjes om terug te bellen op een latere datum, wat kon.
Echter de vakantie beviel ons zo goed dat we besloten er een paar dagen aan vast te knopen. Zodoende kwamen we voor de terugtocht behoorlijk in tijdnood, want pas ver na middernacht stonden we voor onze voordeur en na het uitpakken van de belangrijkste spullen zagen we het ochtendlicht al verschijnen eer we het bed voelden voor nog een paar uurtjes rust. Ik had niet het gevoel dat ik al redelijk uitgeslapen was, toen de telefoon naast ons bed begon te rinkelen en een opgewekte stem mij uitnodigde om een afspraak te maken voor een kennismakingsgesprek naar aanleiding van mijn sollicitatie. Enigszins versuft moet het me zijn gelukt om een bel-afspraak voor later die dag te maken. Ik voelde wel enige irritatie aan de andere kant. Enfin, we waren toch wakker en dus werd begonnen met verder uitpakken, gevolgd door een bezoekrondje aan de belangrijkste familieleden. Daar zaten we middenin toen mijn telefoon opnieuw overging en wederom de secretaresse zich meldde met de vraag of ik mijn agenda bij de hand had want ze wilde nu toch graag enzovoorts… Het irritatiegehalte klonk vrij hoog, vandaar dat ik akkoord ging met een voorgestelde datum en tijd onder voorbehoud. Dat wel.
Thuis gekomen bleek de geplande datum onhaalbaar, dus maar opnieuw in de telefoon geklommen om op z’n allervriendelijkst te trachten een andere afspraak te krijgen. Nors kreeg ik te horen dat vandaag haar laatste werkdag voor de vakantie was en dat dat ook gold voor de persoon met wie ik een gesprek zou hebben, dus eigenlijk hadden ze geen tijd meer voor mij. Niettemin lukte het me haar zover te krijgen dat als ik enkele data-opties opgaf, ze nog één poging zou wagen. En jawel, niet veel later werd per mail de afspraak bevestigd. Ik meldde me. Keurig op tijd, zelfs te vroeg, want er was nauwelijks verkeer op de weg geweest. In de auto wachten in de hitte, leek me niet prettig. Daarom vroeg ik de receptioniste of in in de wachtkamer naast haar balie op mijn laptop mocht werken.
Terwijl ik daar zat, zag ik een groepje jonge vrouwen van de lunchwandeling terugkomen. Een van hen richtte zich tot de receptioniste en zei: “Straks komt er nog een sollicitant. Als die zich meldt, laat hem dan nog een kwartiertje zitten, want eigenlijk hebben we helemaal geen zin in hem. Hij is vast zo’n kakker met een aardappel in zijn mond, oubollig type, beetje kaal, klassieke outfit en wat vlekken op z’n strop. Zeker geen George Clooney. Eigenlijk hadden we een foto van hem moeten vragen, hadden we zeker geweten of we hem wel of niet hadden moeten uitnodigen”. En hard lachend liep ze de trap op. Ik was al alert geworden door haar verhaal, maar nu zat ik pas echt op het puntje van mijn stoel. “Zeg Brenda, hoe heet die sollicitant eigenlijk? Dan kan ik je inseinen als hij komt!”
“Frans, of Fransen, of zoiets. Zeker weten doe ik het niet”, werd teruggeroepen. Ik voelde me best wel opgelaten en vroeg me af of ik de kat de bel moest gaan aanbinden en of de jonge dame die me min of meer al veroordeeld had tot loser, mijn gesprekspartner zou zijn? Ja, besloot ik. Tijd voor actie. Ik liep op de receptioniste af en begon een gesprekje over koetjes en kalfjes, heel rustig en het werd ook best aangenaam.
Toen vroeg ze me voor wie ik eigenlijk kwam. Ik was de naam van mijn gesprekspersoon helemaal kwijt en wist alleen die van de secretaresse die de afspraak gemaakt had. Dus die noemde ik. “Jee, dat ben ik, en goh, dan moet jij die Maassen zijn en och, ik had een heel ander beeld van jou”. “Ja, George Clooney is er niets bij, toch?” Ik zag haar kleuren, want ze begreep best dat ik alles wat gezegd was even daarvoor had gehoord. “En nee, mijn gesprekspartner was niet de dame die de opmerkingen over mij had gemaakt”. Jammer, dacht ik, ik had haar best even willen spreken en iets over haar George-opmerking willen zeggen. Al was het alleen maar om haar te vertellen dat je nooit op iemands uiterlijk of stem alleen mag afgaan. Maar ik nam aan dat haar miskleun haar best wel ter ore zou komen na mijn gesprekje aan de balie. Enne, … ik weet niet of de baan naar ene Frans of ene Fransen is gegaan.
Ik wens u een ‘beeldende’ week toe!
Geef een reactie