Goedemorgen,
“Het kind van de moor ziet ook zwart”. Ik moest aan deze oude uitdrukking denken, toen ik aan het bladeren was in mijn schriftje met opmerkelijke zaken en een verhaal tegenkwam dat ik u niet wil onthouden, omdat het een ervaring betreft die we allemaal hebben meegemaakt. Een spiegel-verhaal dus.
Regelmatig ontmoeten wij in ons dagelijks werk anderen die aan ons hun verhaal, dienst en/of product kwijt willen. En afhankelijk van hun enthousiasme en argumentatie zijn wij gewoonlijk best bereid een willig oor te lenen. Tenzij… we net iets anders gepland hadden. Dan willen we nog weleens kort zijn. Of ons zelfs helemaal niet lenen voor een goed gesprek. Zo gebeurde mij dat ik een verzoek om een afspraak inwilligde omdat ik met het oog op bepaalde ontwikkelingen geïnteresseerd was in het aangebodene. Maar op de dag van de afspraak bleek de hectiek zodanig op mijn beschikbare tijd in te hakken, dat ik besloot een “Jantje van Leiden” te voorschijn te toveren en daarmee mijn gast min of meer af te poeieren.
Terwijl ik mijn gast meenam naar mijn kantoor, vertelde ik hem al wat ik had besloten over de duur van onze afspraak en over de hectiek die daar de reden voor was en dat hij dus kort moest zijn. “Nou, vertelt u het me maar”, begon ik. In plaats van te starten met zijn verhaal, keek hij me aan en vroeg: “Waarmee heeft u het dan zo druk?” Natuurlijk wenste ik op dat moment geen discussie, dus antwoordde ik: “Als ik eerlijk mag zijn, adviseer ik u om de tijd te gebruiken die ik heb en uw verhaal te vertellen in plaats van mij aan het woord te laten”. Zo die zit, dacht ik. Echter toen kwam de bal terug. “Mag ik ook eerlijk zijn?” Ik knikte. “Ik baal dat u geen tijd heeft en mij daarom verzoekt om mijn professie in de tas te laten en de doelstelling van dit gesprek snel af te handelen. Dit druist helemaal in tegen mijn principes”.
Om een lang – en een beetje kribbig – verhaal kort te houden, we maakten een deal voor een nieuwe afspraak later. Op het eind van de dag werd die genoteerd met hoge prioriteit op de dag van de omplanning. Omdat hij in de auto bereikbaar bleek, kon ik hem bellen met het resultaat van de nieuwe afspraak en tegelijk met excuses voor mijn eerdere gedrag. Dat is niet mijn normale insteek en houding, zei ik. En ik vind het knap dat u toch een nieuwe afspraak heeft gekregen.
Zijn antwoord verraste me. “Michiel, ik spiegelde. Zoals jij het stelde, zo kreeg je het terug. Niks meer, niks minder.” We hebben er nog kort even over gepraat en ik leerde toen wat “spiegelen” met én voor iemand kan doen. Het is verbazingwekkend en boeiend om te ontdekken en te herkennen. “Het kind van de moor is immers net als hij ook zwart”. Zo is het maar net.
Ik wens u een ‘bespiegelende’ week toe.
Geef een reactie