Een stressbal ter lering en vermaak

15/12/2015 Leestijd: 3 minuten

Goedemorgen,

“EEN  SPOOKY STORY VAN EEN GESPANNEN ONTSPANNER”.

Heeft u bij een vorige Opstarter gelachen? Hier volgt er weer een uit mijn doos herinneringen. En deze keer minder ter lering en meer ter vermaak. Bij mijn toenmalige werkgever hadden ze een kantine, zoals ik er nooit meer een heb getroffen. Elke middag werden er aan het personeel de heerlijkste en verleidelijkste snacks aangeboden. En er werd goed gebruik van gemaakt. Ook door mij. Dit niet tot grote vreugde van mijn partner in de echt, die vond dat het vooraanzicht wel wat minder mocht wezen. Haar goede voornemen kreeg vorm in een liefdevol klaar gezet ‘keuze’ontbijt met volkoren boterhammen, dieet margarine en mager beleg. Eventjes smeren en inpakken in aluminiumfolie, elke ochtend hetzelfde en de lekkere dingen die werden netjes uit het zicht gehouden. Zo leerde ik eten “uit de bureaula”, niet tot mijn grote vreugde, maar wel effectief voor het mijden van de verleidingen uit de kantine. Wat ik mezelf ook aanleerde was een interessant hergebruik van de folie, die ik na het brood oprolde tot een klein balletje om ermee te spelen tijdens telefoongesprekken of minder formele gesprekken aan mijn bureau. Dat spelen gaf me een prettig en ontspannen gevoel, terwijl ik me toch goed kon concentreren.

Ik kreeg in die tijd ook een stagiaire. Een leuke jonge vrouw waarmee ik boeiende  evaluatiegesprekken had. Tijdens een van die gesprekken zag ze mij in de weer met mijn balletje aluminium en vroeg wat ik ermee deed? “Ik speel om me te ontspannen en tegelijk te concentreren”, zei ik. “Ahum”, was haar repliek. Meer niet.

Nog geen kleine week later hadden we team-overleg met een werklunch. Toen de broodjes kwamen, kreeg ik een klein bordje met een mooi ingepakt doosje erop. “Voor mij” vroeg ik? Het knikken alom was veelzeggend. Dus pakte ik het doosje uit en zag … een blauwe stressbal! Volgens mijn stagiaire kon ik hiermee pas echt op alle momenten van de dag mijn stress botvieren. En ik moet bekennen, het werkte verslavend. Ik kneep ‘m al bij het opstarten van mijn PC en ik bleef ‘m knijpen tot ik thuis uit de auto stapte. Je zou kunnen zeggen dat hij inwonend was geworden. Maar ja, hoe gaat dat bij zo’n intensieve samenwerking?

Na een lange dag vergaderen had ik het even helemaal gehad. Ik moest mijn gedachten ordenen en nam dus mijn stressbal in de hand. Ik kneedde en kneedde en kneedde … en toen …  verdween mijn wereld in een wolk van fijn wit poeder. Zonder knal was de stressbal overleden aan een teveel aan spanning en de zachte ontploffing had de hele inhoud de lucht in gespoten. Ik leek de verschrikkelijke sneeuwman wel en probeerde de poeder van mijn kleren af te kloppen met als gevolg dat er nog meer wolken ontstonden. Ik moest de ruimte uit, liep naar ons keukentje en passeerde op weg daarheen het kantoor van de stagiaire. “Jouw bal is ontploft”, riep ik. Ik hoorde zacht lachen overgaand in gegrinnik toen ze naar me kwam kijken. Al snel stond de keuken vol met andere collega’s die ook een kijkje kwamen nemen naar de “attractie van de dag”: Ik dus. Het poeder zat overal. In mijn haar, op mijn gezicht en op mijn kleren. Wat een zooi!

Er zat maar een ding op, naar huis gaan, alles in de was, ik onder de douche en nieuwe kleren aan. Ook thuis moest ik nog even lijden onder het gegier van alles wat me normaliter lief is, maar nu… even niet.
Zo zeg je dat toch?

De volgende dag had een attente schoonmaakdienst mijn hele kantoor grondig onder handen  genomen. Alles glom weer als vanouds. Ook mijn werk-attributen waren vervangen, want de afdeling IT verwachtte niet veel goeds van een openspringende stressbal die mijn PC en toetsenbord had bedekt met een dikke, vette laag poeder. Een geluk bij een ongeluk was dat dit alles zich afspeelde vlak voor de vakantie. zodat “allerlei geestige grappen” die ronddwaalden door de kantoorgangen snel smoorden in de verlatenheid van ons gebouw.

Het stressballetje dat ik tegenwoordig nog weleens gebruik heeft de prachtige aluminium glans van folie. Dat is veilig en vertrouwd.

Ik wens u een “explosievrije” werkweek.

0 reactie(s) op “Een stressbal ter lering en vermaak”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.