Empowerment: Remmen of op tijd stilstaan?

15/12/2015 Leestijd: 3 minuten

Heb je al eens ‘empowerment’ ingevuld op Google en op enter gedrukt? Ik wel, en dat leidde tot verschillende constateringen. Ten eerste realiseerde ik me dat er niet echt een gezond Nederlands woord voor is, of zie ik iets over het hoofd? Ik lees het graag in de ‘reacties’ hieronder als je suggesties hebt. Ik weet niet zeker of er noodzaak is voor een Nederlands woord, maar zijn we inventief genoeg om deze te term te vangen in het Nederlands? Vervolgens las ik tussen de resultaten nogal wat verschillende definities, die allemaal ongeveer wel dezelfde kant op wijzen, maar ruimte voor een gesprek (of blog) is er zeker.

“En nu de andere kant op trappen met je voeten… nee, niet op de grond zetten… maar de rondjes de andere kant op draaien, maar dan wel met je voet die dan omhoog gaat…..pas op, rechts blijven….euh…de kant van de bomen, ja, goed zo…..bij de hoek even wachten hoor, en probeer zelf te remmen!”

Los van het feit dat mijn didactische vaardigheden best nog ruimte bieden voor ontwikkeling, constateer ik dat ik al enige tijd mijn dochter probeer te ‘empoweren’ om zelf op de weg te laten fietsen, zo voelt ’t in ieder geval. Los van dat ik haar leer fietsen, zoek ik tegelijkertijd naar de overdracht van het verantwoordelijk zijn voor remmen. En om dat te bereiken probeer ik haar steeds precies te vertellen hoe ze dat moet doen. Wat ik vervolgens zie gebeuren is dat ze nadenkt om mijn woorden om te zetten in haar daden. Is dat wel empowerment? Het lijkt, nu van afstand bekeken, toch meer op instructie. Ik wil mijn dochter empoweren om zelf te fietsen, waar remmen een essentieel onderdeel van uit maakt, en geef haar om dat te bereiken instructies….het voelt tegenstrijdig. En meestal, als het zo voelt…..

De tegenstrijdigheid die ik ervaar op de speelplaats waar mijn dochter fietst, ervaar ik ook op het professionele speelveld van ambitie, transitie, controle en voorspelbaarheid van resultaten. Empowerment is in de kern wat mij betreft het uit handen geven van zeggenschap en verantwoordelijkheid. Het uit handen geven vanuit waar die zeggenschap in oorsprong lag. Dat leidt tot de vraag wie er dan verantwoordelijk is voor het empoweren? De uit handen gevende, of de in handen krijgende? En moet dat empoweren aan een behoefte van de gever of ontvanger voldoen? Concreter gesteld zijn de professionele vragen die ik me stel de volgende. Laat ik medewerkers zichzelf plannen omdat ze daar behoefte aan hebben, of omdat ik als organisatie behoefte heb aan flexibiliteit? En wat is het doel, een kostenbesparing op improductiviteit en efficiëntie van het planproces, of de verantwoordelijkheid zo laag mogelijk leggen en de betrokkenheid van mijn collega’s vergroten? En natuurlijk de vraag of het éen het ander uitsluit.

En als het dan dreigt complex te worden, moet je het simpel houden. Terug naar de basis.

Mijn dochter wilt zelf fietsen, ze wilt zelf op de straat fietsen, zonder dat er een ouder in onderdrukte paniek achter haar aan rent. Dus dat laten we haar doen, met de vraag op bepaalde plekken altijd te stoppen. En hoe ze stopt, dat is aan haar toch?

De overdracht van zeggenschap en verantwoordelijkheid is niets waard zonder het bijbehorende vertrouwen, omdat de kern van de behoefte volgens mij bij de ontvanger moet liggen. Ik leer hiervan dat verantwoordelijkheid en zeggenschap geven, slechts effectief zijn als de behoefte er is bij alle betrokkenen. Dat vertrouwen geven een kwestie van lef is, want elk voorschrift beperkt de mate van empowerment weer. En de voorspelbaarheid van je resultaat wordt in beginsel minder sterk.

En toch mag mijn zoon van anderhalf niet zelf zijn boterham chocopasta smeren, want dat resultaat is dan wel weer voorspelbaar.

0 reactie(s) op “Empowerment: Remmen of op tijd stilstaan?”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.