Goede morgen,
“Met geen goud te betalen!”
Kortgeleden namen onze dochtertjes deel aan een toernooi. Het was heel spannend. Niet alleen voor hen, ook wij klapten bijkans onze handen stuk als een van hen weer een partijtje won. En als ze er een verloren, dan werd dat verlies luid en duidelijk verbaal en non-verbaal meegevoeld. Bij de prijsuitreiking, voor beiden een bronzen medaille, stonden ze apetrots te genieten van hun gewonnen medaille. En wij van hun glimmende snoetjes. Met geen goud te betalen die momenten.
Ander model
Op een bedrijfsbijeenkomst werden op het einde van de dag alle sprekers even in het zonnetje gezet en uitgenodigd om op het podium te komen waar ze van een directielid een bedrijfsaward kregen uitgereikt. Met een kort dankwoord en de overhandiging van de award werd de ceremonie afgesloten. Ik zag de gezichten en vroeg me af wat de waarde van zo’n gebaar zou kunnen zijn? Zou het op prijs zijn gesteld? Bewaard worden? Op het eigen bureau worden geplaatst? Thuis? Het was toch een blijk van waardering? Of zou het een roemloos einde vinden in een of andere lade? Of nog erger in de prullenbak belanden? Afgedankt en niet gewaardeerd!
Leermodel
Een medewerker was 40 jaar in dienst bij onze organisatie. Het P&O protocol schreef voor dat er een receptie werd gehouden en dat er een keuze gemaakt moest worden tussen een afdelingsfeestje of een familiediner. Dus werd een gesprek ingepland om een en ander met de betrokken functionaris goed af te stemmen. Tijdens dat gesprek kwam naar voren dat hij het liefst van al wilde doorwerken tot aan zijn 65ste. Een in die tijd nogal ongebruikelijke wens. In samenspraak met het management werd besloten om juist deze medewerker eens volop in het zonnetje te zetten. Niet met een gezellig (afscheids)feestje, wat dus niet doorging, maar wel met een (we zullen doorgaan)party. Daarbij hoorde natuurlijk een prachtig certificaat op naam en datum bij, ingelijst en wel en de koptekst “Medewerker in de Zon”.
Het zag er prachtig uit. Toevallig liep ik diezelfde week met mijn vrouw in een tuincentrum en zag in de kassabakken een kleine zonnewijzer liggen. Die koop ik voor onze medewerker in de zon, dacht ik meteen. Op de dag van de party werden certificaat en zonnewijzer met mooie woorden omlijst, door de directeur overhandigd, samen met het eigenlijke cadeau: Een gouden horloge. Ik genoot van de blije gezichten.
Enkele jaren later werd hij ziek. Zeven maanden voor zijn pensioen. Omdat de aanvraag voor pensioen nog ingediend moest worden, ging ik op huisbezoek. Met veel egards werd ik ontvangen en terwijl de koffie met vlaai werd aangeboden zag ik op de schouw van de open haard mijn zonnewijzertje staan. En het certificaat “Medewerker in de Zon” er precies boven.
“Zo, dat hebben jullie zeker vlug opgehangen”, vroeg ik lachend. De blik die ik kreeg, deed me rood aanlopen. Ik realiseerde me daar dat het in het leven bijna nooit gaat om waarde (lees prijs, en wat de gek er voor geeft), maar juist om waardevol (lees erkenning, bewondering, respect, prestige, reputatie, en met geen goud te betalen). Ook ik had weer een gouden les geleerd.
Ik wens u een werkweek die zijn gewicht in goud waard wordt.
Geef een reactie