Ik weet het… Ik weet het… Het is niet netjes om met een uitdrukking te beginnen die voorpagina’s van de grote kranten niet gauw zal halen, maar schoot me zomaar te binnen toen ik aan deze opstarter begon.
“Als je wilt poepen, moet je ook drukken”.
Dat gezegde werd bij ons thuis nogal eens gebruikt als je per se iets voor elkaar wilde krijgen dat moeite kostte. Ik was het vergeten, maar juist in de carnavalsweek waren er twee mensen die me eraan herinnerden. Hoe dat kwam? Hieronder hun verhaal. Voor ons ter lering en vermaak.
Het was op een van de drie carnavalsavonden, dat er aangebeld werd. Wij zaten met ons gezinnetje, fraai uitgedost aan een tafel die feestelijk gedekt was voor een maal met stevige soep en warme wafels na, klaar voor de uitstap die zou volgen. Het was onze buurvrouw. “Wat ben ik blij dat je thuis bent! Wil je wat voor mij doen? Voor jullie weggaan liefst. Kan dat? Alsjeblieft? Het moet! Ik ben zo blij! Ik kan wel een gat in de lucht springen!” Ze ratelde maar door, dus nam ik haar bij de arm en zei: “Kom binnen, ga even zitten en vertel.”
Kijk jij hier even naar?
“Oh, wat zien jullie er allemaal mooi uit”, begon ze en meteen daar achteraan: “Ik heb zo’n goed nieuws en ik vind het zo leuk om dat aan jullie te kunnen vertellen, maar mijn broer is al heel lang werkzoekend en kort geleden heeft hij nog gesolliciteerd bij een bedrijfje en nu kan hij daar beginnen. Morgen al. Geweldig toch. Superdesuperdesuper! En jij, en ze wees naar mij, jij doet toch wat met personeel? Ik heb hier zijn contract. Wil je dat nu voor hem en mij nakijken, want dan kan hij het zo terugbrengen naar zijn baas. Die zit er op te wachten. Hij moet morgenvroeg om 06.00 uur beginnen. Als veegwagen machinist. Is het niet geweldig!”
De ratel viel even stil en begon een seconde later weer opnieuw. “Het is toch geweldig om in deze tijd een baan te krijgen. Dus Michiel, als jij nu even zijn arbeidsovereenkomst naloopt, dan kan hij morgen starten. Michiel? Doe je dat? Nu?” En voor ik goed en wel besefte wat ze deed, had ze mij in een stoel geduwd en een dikke envelop aangereikt. “Kijk er nu even naar, Michiel!”
Dus ik hielp maar
Ze is een schat van een buurvrouw, van wie ik nooit zoveel pressie verwacht en niemand bij ons thuis. Enigszins ademloos keken wij haar aan in de verwachting van een volgende uitbarsting. Maar het bleef nu stil. Alleen haar bruine ogen stonden strak op mij gericht. Ik had geen schijn van kans om aan haar te ontsnappen.
“Waar gaat hij werken?” De vraag was eruit, voor ik hem kon inslikken.
“Het is een klein bedrijfje, nog niet zo lang geleden gestart. Maar ze hebben wel al een aantal nieuwe veegwagens en hij wordt de nieuwe machinist, dat daar is zijn contract. Misschien ken jij ze wel. Kijk dat is hun logo. Mooi hè.” En inderdaad, bij het zien van het logo op de envelop kon ik een glimlach niet onderdrukken. Ik kende het maar al te goed. En de eigenaar nog beter. Want toen ik – jaren terug – als intercedent bij een uitzendorganisatie werkte, kwam een jongeman bij me langs, die maar één ding wilde: Werken als veegwagen machinist. Loon was niet belangrijk. Wel de werkzaamheden en het type veegwagen. Over iets anders was met hem niet te praten, wat ik toen ook probeerde.
Een belemmering
Uiteindelijk hebben we deze jongeman kunnen plaatsen. Hij werkte keihard en had echt lol in zijn baan. Er was maar een probleem met hem. Dat was dat hij vastgelegde werktijden een belemmering vond, want ‘werken was gezond en de veegklus was belangrijker dan de verplichte rij- en rusttijden’.
Later vernam ik dat hij een telg was uit een welvarende familie die rijk was geworden door te bikkelen. Nou, dat bikkelen had hij dus niet van vreemden. En het leuke was, dat hij van zijn hobby zijn werk had gemaakt en zijn eigen reinigingsdienst was begonnen. Ook hij was er klaarblijkelijk een die net als onze buurvrouw de uitdrukking van hierboven uitstekend wist te gebruiken om iets voor elkaar te boksen.
Een leuk mailtje
Ik nam snel de arbeidsovereenkomst door en las geen gekke dingen. Daarna schreef ik op een kladblaadje een korte groet aan de jonge directeur en voegde dat toe aan de papieren. Gisteren vond ik een mailtje in mijn mailbox van hem. Hij kon zich onze ontmoeting nog goed herinneren en vooral onze vele, leuke (vecht)gesprekken over rij- en rusttijden. Maar, zo liet hij me weten, dat juist jij in je vrije tijd nog arbeidsovereenkomsten controleert, rijmt totaal niet met de inhoud van onze gesprekken destijds … Tja.
Toeval? Het bracht me in elk geval op de mogelijk ook voor u interessante suggestie om de tijd die we dagelijks gedwongen doorbrengen op het toilet meer als quality-time te beschouwen waarin we ‘op ’t gemak’ overdenken waar we moeten drukken als we een “echt grote boodschap” voor buiten hebben.
Tot slot
Zoals Midas Dekkers het ooit plastisch vertolkte: “Poepen is een creatief proces van iets maken, drukken en ontlasten”.
Ik wens u een ontlaste werkweek.
Geef een reactie