Had ik het vorige keer over een onduidelijke duidelijkheid, deze keer wil ik u graag laten delen in een daad van onbezonnenheid mijnerzijds. Maar dan wel een uit mijn “Sturm und Drang” periode als beginnend HRM’er. Gaat u even met mij mee terug in de tijd?
Mijn jonge ik
Het jongmens in mij beleefde de hectiek van zijn beginnende carrière als een tijd van altijd willen “knallen”. Ik voelde dat ik stuwmeren aan energie bezat waarmee ik de wereld om mij heen ging veroveren. Snel schakelen, communiceren op 5, 6, 7 niveaus tegelijk, vooruit kijken en vooral doen …doen … Doen! Heerlijk, wat voelde ik me goed. Vooral als me gevraagd werd om de daad bij het woord te voegen. Op een dag was het zover dat ik kon bewijzen de jonge daadkrachtige HR manager te zijn toen het verzoek van boven kwam om een erkende lastpak in ons bedrijf flink aan te pakken. Kolfje naar de hand van deze jonge hond.
De lastpak
Onze lastpak was me d’r eentje. Altijd tot de grens gaand, soms er ook een beetje over, meestal net binnen de lijnen blijvend zodat je geen drastische maatregelen tegen hem kon nemen, maar de toon was wel gezet. Zijn dossier was gevuld met dreigbriefjes, maar zonder de consequenties. Tal van gesprekken waren gevoerd en altijd was er weer de belofte van beterschap, maar in de praktijk pakte dat altijd weer anders uit.
Zo kwam ik in beeld
Toen ik dus werd gebeld om “nu eindelijk door te pakken” maakte ik direct een afspraak met zijn leidinggevende en besloten we een ontslagprocedure op te starten.. Het dossier werd voorbereid en er werd contact gezocht met een advocaat. Via zijn chef werd onze man uitgenodigd voor een gesprek waarin alles aan de orde zou komen. Dat werd uitgesteld omdat de medewerker een paar verlofdagen had opgenomen en zo konden we onze voorbereiding nog beter maken. Iedere belanghebbende werd geïnformeerd, de ontslagbrief met alle onderliggende documenten waren klaar en het wachten was op onze medewerker.
Eindelijk was het zo ver
Toen de dag des oordeels kwam, kregen wij bericht dat hij liever niet op de vastgestelde tijd wilde verschijnen, maar eerder al, in de lunchpauze liefst. Hij wilde ons iets vragen en helderheid krijgen voordat de geruchtenmachine die natuurlijk al draaide op volle toeren kwam. Pijlsnel staken wij de koppen bij elkaar, want dit was niet verwacht. Moesten wij hem meteen maar de volle laag gaan geven of afwachten wat hij te berde zou brengen? Ik besloot: “Hij wil eerder, dan gaan wij ook eerder. Niet wachten, maar meteen benoemen ontslag, datum uit dienst, reden: Geen vertrouwen meer in vruchtbare samenwerking, ontbinding middels kantonrechter en vaststelling ontslagvergoeding, de hele riedel. Klaar.”
Het gesprek
Onze medewerker was nauwelijks gaan zitten of wij staken van wal met wat we besloten hadden. Zijn reactie was heel summier. “Dus als ik het allemaal goed begrijp, ben ik ontslagen?”
Wij knikten.
“Ik hoef niet meer te komen werken?”
Weer knikten wij.
“En jullie zorgen dat ik die vergoeding krijg nadat de rechter een datum heeft vastgesteld?”
“Klopt”, zeiden wij.
“Als ik nu meteen teken, kan niemand er op terug komen, dat is toch juist? Dan kan ik morgen gewoon bij mijn broer een muur gaan metselen zonder dat ik nog in de problemen kom?”
“Helemaal juist, zei ik, je hebt zelfs recht op juridische ondersteuning”. Maar dat wees hij af.
“Kom maar op met die papieren, ik teken”, zei hij.
Zo gezegd, zo gedaan. Lachend om het makkie dat het was geweest, en ook opgelucht liepen we met de getekende documenten apetrots naar de afdeling waar we werden opgewacht door de grote baas zelf. “Nou, nou, daar hoef je niet zo geweldig voor te kijken, zei die, ontslag genomen …”
“Eh, nee meneer, wij hebben hem ontslagen, hij heeft geen ontsl….”
Kortom
Ontsteld keken we elkaar aan. Want het kwartje viel. Mijn hemel, dát was natuurlijk de reden waarom hij ons iets wilde vragen, maar wij hadden hem die kans niet gegeven. Hij wilde zelf ontslag nemen en wij – maar vooral ik – hadden hem zojuist een flinke zak met geld geschonken. Geen wonder dat hij zo snel wilde tekenen. Ik kon wel in de grond zakken. Mijn dadendrang was een erg kostbare fout gebleken. Een dure les, die ik nooit meer zou vergeten.
Ik wens u een weloverwogen werkweek.
Geef een reactie