In mijn vorige blog vertelde ik wat voor mij persoonlijke ontwikkeling is. Chris reageerde hierop en vroeg mij aandacht te besteden aan hoe ik met coachees werk in hun zoektocht naar de richting van persoonlijke ontwikkeling. Hoe weet je ‘hoe je wilt zijn’, of ‘wat je leuk vindt’ of ‘waar je wilt staan’.
Mensen komen vaak met hooggespannen verwachtingen bij een coach aan tafel, want nu gaan ze dan toch echt ontdekken hoe het zit. Alsof je als coach een pilletje uit de kast pakt waarmee alle vragen in een klap beantwoord zijn. Helaas, een zoektocht blijft wat het is, een zoektocht en je moet ergens beginnen.
Ik ga niet volgens een vaststaand programma met een coachee aan de slag, ik vind het belangrijk om ‘maatwerk’ te bieden. Toch heb ook ik een favoriete opdracht die ik vaak bij de start van een coachingstraject laat maken. Met deze opdracht brengt de coachee zijn werkwaarden in kaart waarmee – een deel van – het werk/levensverhaal verteld wordt. Voorbeelden van werkwaarden zijn bijvoorbeeld ‘onafhankelijkheid’, ‘samenwerken’, ‘vertrouwen’, ‘loyaliteit’ en ‘zingeving’. Ik laat de coachee schrijven over de betekenis van de door hem gekozen werkwaarden, hoe komen deze werkwaarden terug in zijn werkervaring, hoe ondersteunen deze waarden zijn talenten.
Van sommige coachees ontvang ik A4-tjes vol met de prachtigste verhalen, anderen steken het bescheidener in en vertellen in een paar zinnen wat de werkwaarden voor hen betekenen. Het geeft hen inzicht, maakt hen – opnieuw – bewust van gemaakte keuzes. Voor mij is deze opdracht de ‘kapstok’ van het coachingstraject waaraan we alle andere opdrachten, ontdekkingen e.d. aan ophangen.
Is dit nu de opdracht om uit te zoeken wat je wilt, wie je bent en wat je kunt? Nee, zoveel coaches, zoveel manieren en methodieken om met deze vragen aan de slag te gaan. Zoals ik hierboven al schreef, een wonderpilletje bestaat niet. Sterker nog, sommige mensen blijven ‘eeuwig’ zoeken, komen nooit helemaal achter hun 100% match. Is dat erg? Chris schrijft in zijn 2e reactie op mijn blog dat hij wel eens een discussie heeft gevoerd of iedereen altijd maar gelukkig moet zijn. Kan werk niet ‘gewoon werk’ zijn? En is het erg als je werk ‘gewoon werk’ vindt?
Ik denk dat je heel tevreden kunt zijn met wat je doet. De kunst is om er voldoening uit te halen en dan maakt het niet uit of je dat in je werk of privé doet. Het komt regelmatig voor dat een coachee gedurende het traject ontdekt dat voor hem werk gewoon werk is en hij zich echt kan uitleven in zijn vrije tijd met een specifieke hobby of bezigheid. En deze ontdekking geeft heel veel rust en ruimte. Plus tevredenheid met wat je hebt.
Blijft dat het goed is om regelmatig stil te staan bij wat je doet en of je dat nog met plezier doet, zowel in je werk als privé. Word je er nog blij van, krijg je er nog energie van? En daarbij mag je best uitgaan van ‘goed is goed genoeg’. Streven naar geluk is oké, zolang je maar realistisch bent!
Hoe is dat voor jou, kun jij tevreden zijn met wat je hebt? Is voldoening niet waar je naar streeft, maar gaat het om geld, macht of status, goed – beter – best? Ik ben benieuwd naar de reacties!
* overal waar hij / zijn staat, kan natuurlijk ook zij / haar gelezen worden
Geef een reactie