Goedemorgen,
Proficiat! Want uw goede voornemen van 1 januari staat nog als een huis! Of … jammer! Want uw goede voornemen is al weer achterhaald door een andere werkelijkheid. Of …uw goede voornemen heeft u moeten bijstellen, maar er wordt nog mee gewerkt.
Over dat laatste kan ik u vele verhalen vertellen. En zeker ook uit eigen ervaring. Want de praktijk van het goede voornemen pakt bijna altijd anders uit dan wat we gedacht hadden toen we ons voornemen maakten. Vraag is natuurlijk of het erg is om een goed voornemen anders te managen dan de bedoeling was? En een tweede zwaarwegende vraag is of ons oorspronkelijk voornemen wel matcht met de meningen van én acceptatie door anderen?
Soms is snel bijstellen daarom een heel goede beslissing, zoals u zal blijken in de onderstaande modellen van voornemens die ik ooit maakte om in kennismakingsgesprekken METEEN enthousiast en positief over te komen.
Ik moest meedoen in een introductieprogramma van drie weken. Daarin stonden allerlei activiteiten die niets, nada, niënte, nul komma nul, te maken hadden met de functie waarvoor ik was gekomen. Oei, was mijn eerste gedachte, maar na enige vermanning stortte ik me METEEN enthousiast (goed voornemen!) in de kennismaking met alle facetten van het bedrijf. Het begon met handje schudden met een leidinggevende. Althans ik deed een poging. De manager keek me vernietigend aan, zei niets en liep zijn kantoor uit. Ik liet alles staan dat ik bij me had, jas, tas, werkkleding en rende hem achterna. “Waar gaat u naartoe?” vroeg ik hem. “Naar PZ, want ik wil die andere”, zei hij. Het enige dat ik kon bedenken om hem te laten stoppen was de brutale opmerking: “Die luisteren toch niet naar u, anders hadden ze mij niet gestuurd. En mijn 100% aandacht heeft u. Waarom maakt u daar dan geen gebruik van?” Hij stopte accuut, ging recht voor me staan en keek me 5 seconden strak aan. Toen: “Wil je echt weten hoe het hier werkt? Kom dan mee en zie zelf.” En dat hebben we gedaan. Het werd voor ons beiden een openbaring. Van een bijna stilzwijgende tocht naar korte verwijzingen en uiteindelijk echte discussie kwam er na een doodvermoeiende dag de conclusie uit dat het voor hem MET MIJ een beste dag was geweest en voor mij een eye-opener die een hele goede samenwerking heeft opgeleverd.
Een heel andere ervaring – of liever aanvaring – had ik met een eigen teamlid. Al bij de kennismaking zag ik een donderwolk op zijn gezicht, die zei: Jij kunt mij niks leren. En inderdaad. Een seconde nadien kwam het eruit: “Wat kun jij brengen waar ik nog iets van kan leren?” Daar zit je dan. Heel positief voornemen om een fijn gesprek te beginnen en klabam … de bokswedstrijd is begonnen met een klap onder de gordel. OK, als het zo moet dan moet het zo, dacht ik. Duidelijkheid voor alles. Het gesprek ging uiteraard compleet anders dan ik me had voorgenomen, maar op het eind kon ik hem toch het volgende voorhouden: “Het gaat er dus niet om wat ik jou nog kan leren, maar of we kunnen samenwerken en ervaringen delen. Wie weet wat jij en ik er dan nog van kunnen opsteken.” Gelukkig heeft ook deze werkrelatie vruchten afgeworpen en heb ik ervaren dat positieve voornemens vaker dan gedacht bijstellingen nodig hebben om écht vrucht te kunnen dragen.
Ik wens u een “vruchtdragende” week.
Geef een reactie