Goedemorgen,
Stel u voor, ik, compleet in oranjepak gestoken, met kroon en kratje oranje(boom)bier, tussen de oranje slingers en vlaggetjes, de driekleur over de bank gedrapeerd, verse oranje worteltjes op een bord voor me om op te knagen als het te spannend wordt … fanatiek meelevend met onze oranje elf, de vuvuzela klaar om er de buurt mee te betoeteren als we winnen, vlaggen op de auto, afrikaantjes in de volle bloei in de voortuin … wat ben ik nog vergeten? En dan schrik ik wakker.
Jawel, ik ben een echte fan van het huidige oranje, maar zo gek als hiervoor maak ik het toch echt niet. Ik heb gelukkig geen rituelen nodig om de oranjemannen ginds in het verre Afrika sterker te maken dan de Spanjolen-elf. En bijgelovig? Dat ben ik ook niet. Ik laat me niks wijsmaken door Paul de octopus of Piet de parkiet, hoewel hele volksstammen daar wel heilig in geloven. Zozeer zelfs dat ze menen dat ze er nu absoluut bij moeten zijn daarginds, met of zonder kaartje, met of zonder hotel, als je er daar maar op z’n oranjebest uitziet. Dan gaan we winnen! En hoe bij- of lichtgelovig zijn ze. Een kostbare en mogelijk ook een pijnlijke keuze maken op basis van … ja, van wat? Nederland en Spanje zijn ongeveer even sterk, zeggen de deskundigen en het balletje is rond. Wint dus de gelukkigste? Ach, in spelletjes gebeurt dat vaak, dat het toeval bepaalt wie er wint en verliest. Maar hoe doen we dat in reallife? Laten we ons dan ook leiden door toevalligheden of door het toeval of lot? Maken wij onze keuzes altijd resoluut en op basis van feiten?
Een sterk verhaal – waar gebeurd! – is het volgende: In een sollicitatieprocedure voor een HR-professional waren nog twee kandidaten overgebleven. Alletwee even goed. Ook bij de voorkeurstemming gelijk geëindigd. Besloten werd om de keuze over te laten aan het lot, een muntstuk. Kop of munt dus. Het werd munt. De organisatie die een lange en dure procedure zo beslechtte, was een grote internationale firma. Men besloot zelfs om open en eerlijk aan de afgewezen kandidaat mede te delen dat de keuze niet op hem gevallen was vanwege de loterij met de munt. Dat dit onverteerbaar was voor de afgewezene is natuurlijk zo klaar als een klontje.
Ik wil er maar mee duiden, dat oranje-gekte bij een WK of EK een buikgevoel is dat nog acceptabel is tot op zekere hoogte. Om te gokken op de beste kandidaat, iemand aan wie u een deel van het welzijn en welvaren van uw organisatie toevertrouwt, dat lijkt mij een absoluut nulpunt. Strafschop! En rode kaart!
En die finale? Om in de loterijtermen te blijven, het zal een dubbeltje op zijn kant zijn. Zeker is dat het of Nederland of Spanje wordt. Ik ga ze gepassioneerd toejuichen vanuit mijn makkelijke stoel en misschien met een klein ritueeltje om me heen. Om het lot niet te zeer te tarten, weet u …
Ik wens u een geweldige finale. En maandag? Gezond weer aan de slag.
Geef een reactie