Goedemorgen,
EEN BUITENGEWOON ‘HARIG’ VERHAAL OVER EEN HEM EN EEN HAAR, DIE ELKAAR IN DE HAREN VLIEGEN OVER DE HAREN VAN HEM… Kunt u het nog volgen op deze vroeg ochtend? Geen punt. Ik ga het u uitleggen.
Kort geleden kreeg ik een belletje van een vrouwelijke oud-HR-collega, die een afspraak wilde maken omdat ze met een probleem worstelde en dat met mij wilde bespreken. Ik dacht eerst nog dat het in de richting van een ontslagprocedure zou gaan en dat ze nieuwe mogelijkheden via mijn netwerk wilde onderzoeken, maar de vraag bleek totaal anders van aard. Het ging simpelweg over haar en daar kreeg zij grijze haren van, zo vertelde ze mij toen we elkaar ontmoetten.
Na eerst wat informeel en ander roddelgebabbel te hebben gewisseld, kwam ze met haar vraag op de proppen. Hebben jullie een regeling ten aanzien van buitengewoon verlof? En zo ja, hoe passen jullie die dan toe? Ben je wel eens tegen iets aangelopen waarvan je niet weet hoe je daar dan mee om moet gaan? Of hoe je dat moet interpreteren? Na wat denken, zei ik, dat ik een keer een verzoek heb gehad voor medisch ziekteverlof vanwege een borstvergroting. Dat had nogal wat voeten in de aarde omdat gelijktijdig een directe collega eenzelfde verzoek had ingediend vanwege het laseren van de ogen. De vraag was of het in deze gevallen ging om een medische kwestie, en dus om ziekmeldingen, of was het privé en daarom gewoon een verlofzaak? Destijds besloot ik beide te laten vallen onder het oordeel ‘privé’, maar dat heeft behoorlijk wat turbulentie veroorzaakt. Zelfs zo hoog liep het op dat de algemeen directeur me op het matje riep en me verweet dat ik geen medicus was en dat ik gevoelloos had gehandeld. Ik kon en had zo niet mogen oordelen, vond hij. Onzorgvuldig.
Wat ik ook inbracht aan argumentatie, de bedrijfsarts werd ingeschakeld en die moest een bindend advies uitbrengen. Punt uit, af. Amen. Het werd tenslotte toch een soort compromis op basis van 50/50 en daarmee was de kwestie uit de wereld. Maar grijze haren … die heb ik er niet aan overgehouden! Dus waar zit jij mee?
Je moet weten, Michiel, dat mijn directeur zijn haar verft, want hij wil niet grijs zijn. Maar nu begint hij ook kalend te worden en daarom wil hij haar laten implanteren. Wij hebben geen regeling in het bedrijf van thuis werken en je raad het al, hij moet vanzelfsprekend enkele voorbereidingen ondergaan om in de zomertijd te laten implanteren. Ineens worden de momenten dat hij in de kliniek moet zijn, opgevoerd als kort medisch verzuim en de eerste dagen na de behandeling, als thuis werken. Dat steekt en strijkt me tegen de haren in. Maar tegelijk zit ik ook met de handen in het haar over hoe ik dit moet aanpakken. Heb je advies voor me?
“Heb je dit al eens met hem besproken?”
“Ja, maar hij heeft me in vertrouwen genomen én hij beroept zich op mijn integriteit zodat ik niet met zijn medisch dossier te koop ga lopen. Nu is er geen haar op mijn hoofd dat daaraan ook maar in de verste verte denkt.”
“Tja, zei ik, dat lijkt sterk op situationele chantage, maar het betekent niet dat je nu geen actie meer kunt ondernemen.”
“Zal ik je nog eens wat vertellen, Michiel, ik ben letterlijk bang voor mijn baan. Hij heeft me al een paar keer aangesproken op mijn functioneren omdat hij mij een behoorlijke tegenwerker vindt. Ik ben te kritisch en wil niet meewerken aan al zijn kromme constructies. De haren rijzen me te berge als ik aan de mogelijke gevolgen denk. Hij sleept er gewoon van alles aan de haren bij, zal ik maar zeggen.”
Er schoten even nog meer woordgrappen door mijn hoofd, maar ik kon me inhouden. Ik zou anders geen haar beter zijn dan die vermaledijde directeur van haar.
Het lastige was dat dit exact een van die situaties was, waarbij meerdere factoren tegelijk bij elkaar kwamen. Geen samenwerking en een eigenzinnige directeur die best over de grenzen wilde gaan en zichzelf boven de organisatie stelde. Als je als verantwoordelijke functionaris dan ook nog eens wordt bedreigd met ontslag, wat doe je dan?
“Dit zijn de echte hoofdpijndossiers” zei ik. “Ik denk dat je moet proberen het bespreekbaar te maken en hem wijzen op de consequentie van zijn gedrag. Maar eigenlijk weet ik het ook niet. Wat wil jij?”
“Wat ik wil, is dat hij zich houdt aan de regeling zoals die voor al onze medewerkers geldt. Prima als hij een haarimplantaat wil, maar dan neemt hij gewoon verlof op!”
“Wellicht moet je dat dan met dezelfde felheid en overtuiging brengen zoals je dat nu ook tegen mij doet”.
Al met al zagen we redelijk wat beren op de weg en concludeerden we dat het een lastig te behandelen situatie zou zijn met niet één, maar een héle bos haren in de soep, die er voor konden zorgen dat mijn collega’s eigen haar behoorlijk gekrenkt uit de strijd kon komen.
“Ik ga er maar eens een weekend over nadenken en dan zien of ik hem bij zijn voorlaatste haar kan grijpen. Misschien ook een leuk onderwerpje voor je Opstarter?” zei ze bij ons afscheid. Wel, u ziet het. Ik heb de laatste haar genomen.
Ik wens u een werkweek waarin niemand u dwars tegen de haren instrijkt.
Geef een reactie