Men zegt weleens dat het vak van een personeelsmanager net zoiets is als beheerder zijn van een een kikkerpoel. Ploep, ploep, ploep, ploep… aan alle kanten zie je ze springen… ploep, ploep, ploep, ploep. Soms kun je er wanhopig van worden zo onrustig als het vijverwater is van al dat erin en eruit gespring van het kikkervolkje. En niet alleen dat. Kikkers staan ook niet direct bekend als gezegend zijnde met een zoetgevooisd geluid. Hun gekwaak en soms ook gebrul kan je op een minder geslaagd moment zeer kwellen. Toch dienen we hen de nodige aandacht en zorg te geven, want zo luidt het verhaal: Als je de juiste kust dan win je een prins (als dame!). En misschien als man een prinses. Alleen dat laatste verhaalt de overlevering niet.
Recent werd ik verrast door de opzegging van een collega, die ik niet had voorzien. Achteraf waren er natuurlijk signalen geweest, maar de snelheid waarmee een en ander gebeurde kwam voor mij totaal onverwacht. En dat veroorzaakte op zijn zachtst gezegd bij mij enige irritatie. Ik had het nare gevoel dat de recruitment partner een rolletje had gespeeld in deze case en toen ik hem daarna vroeg kreeg ik ten antwoord dat de betreffende medewerker zelf had gereageerd. En juist die korte opmerking maakte dat ik een beetje zure smaak in mijn mond kreeg.
Wellicht kwam dat omdat een paar maanden eerder een andere collega (leidinggevend) ook al naar dezelfde werkgever was gegaan. Ondanks het zure gevoel zijn we uiterst coöperatief geweest en hebben we ervoor zorg gedragen dat de ex-werknemer en zijn nieuwe werkgever tevreden konden zijn over onze medewerking bij de hele afwikkeling. Je weet immers nooit hoe je elkaar weer eens tegenkomt in ons kleine wereldje en wat je dan voor elkaar kunt betekenen. De vraag blijft echter. Ondanks dat een relatie tussen beide ontslagnames ten stelligste werd ontkend. Het riekt naar een integriteitsvraagstuk op kikkerpoel niveau. Je kijkt er naar en kunt alleen maar toezien dat ze springen. Machteloos?
Je ziet die ontwikkeling op veel meer plekken. Een heel tragisch voorbeeld vind ik bijvoorbeeld de voetballerij. Aan jonge talenten wordt getrokken met veel geld. Dat ze bij hun jeugdclub(s) met veel moeite zijn opgeleid tot hun huidige niveau speelt geen enkele rol als het geld roept. Nieuwe trainers worden aangesteld, die hun eigen staf meenemen. De oude staf zoekt het vervolgens elders maar uit. Kikkergedrag. Ploep, ploep, ploep.
Maar wat nu als “mijn” recruitment partner mijzelf benadert voor een geweldige uitdaging bij een andere werkgever?
Het kikkergevoel dat me dan waarschijnlijk overvalt is te vergelijken met “kwaak” als het me uitkomt en “ploep” als het doorgaat. Ik weet het nu niet. Heb het goede antwoord ook nog niet.
Het voorval dat ik u in het begin van deze Opstarter beschreef kenschets ik nog steeds als minder netjes. Not done eigenlijk. Daarom is de reactie van alle vroegere collega’s misschien nog het meest zuiver. Zij zeiden: “Hoe sneller weg , hoe beter. We krijgen nu tenminste een nieuwe collega die zich wel graag voor dit bedrijf wil inzetten”. Mogelijk schuilt daarin een antwoord. Het gaat immers wederom om betrokkenheid. Bij werk, bij een team, bij een leidinggevende, bij een werkgever. En afhankelijk daarvan worden nog altijd de beste loopbaankeuzes gemaakt. Wie zich niet op zijn plaats voelt …KWAAKT en SPRINGT. Maar wie blijft en zich betrokken toont, DIENT TE WORDEN GEKUST om een prins te worden of een prinses.
Afhankelijk van je sekse. Dat wel.
Ik wens u graag een werkweek om te zoenen.
Geef een reactie