Ik begon als broekie van 19 jaar aan mijn opleiding personeelswerk. Het was 1981. Inmiddels zijn we 40 jaar verder en nog steeds lees ik in de vakbladen en op verschillende forums de eindeloze discussies over rol en plaats van de HR-professional binnen de organisatie. Dat waren ook onze discussies destijds. Ben je wel of geen lid van het MT? Moet je dat wel willen? Beslis je mee (maak je je handen vuil) of ben je alleen de adviseur? Je wordt betaald door en dus behartig je de belangen van de directie en eventuele aandeelhouders? Of probeer je als ‘deskundige derde’ de belangen van directie en medewerkers te ‘polderen’?
Ellenlange discussies
In de jaren tachtig werd je personeelSwerker of personeelSfunctionaris genoemd, waarbij er zelfs ellenlang werd gediscussieerd of die verbindings-‘S’ wel kon. Daarna werd het P&O’er (Personeel & Organisatie) om vervolgens te worden vertaald in het moderne HRM (Human Resources Management). De laatste decennia ben je als personeelswerker dus vooral HR business partner, maar ook die naam wordt langzamerhand ingehaald door functienamen waarin het woord happiness steeds vaker voorkomt. Je hebt dus blijkbaar ook kaas gegeten van geluk? You lucky bastard!
Ik vraag me af wat deze discussies uiteindelijk hebben opgeleverd. In ieder geval hebben ze geleid tot regelmatige naamswijzigingen, heel veel cursussen, workshops, congressen en evenzovele vergaderingen rond dit thema. Het hoogste dat lijkt te zijn bereikt is de functienaam HR business partner. Met zo’n functienaam moet je immers wel meetellen binnen je organisatie.
Stel je voor: je speelt een rol in de business en je bent ook nog eens partner. Wie wil dat nou niet? Niemand kan dan meer om jou heen! Maar waarom klagen er dan nog steeds zoveel HR business partners dat, als puntje bij paaltje komt, er niet echt naar hen wordt geluisterd? Dat er feitelijk niets of te weinig wordt gedaan met hun adviezen? En hoe vaak hoor je niet dat deze businesspartners pas achteraf op de hoogte worden gebracht van ingrijpende besluiten?
Het zit ’m niet in de naam, maar waarin dan wel?
De functienaam is blijkbaar geen garantie voor echt meetellen en meedoen. Zelfs 40 jaar later worstelen velen nog steeds met dezelfde vraagstukken en dito stress als collega’s in de jaren tachtig. Hoe kun je daar verandering in aanbrengen? Ik heb de volgende suggestie:
Stel je voor dat je binnen jouw organisatie HR-ondernemer bent: een heuse eigen HR-toko binnen de grote toko. Je bent zelfstandig verantwoordelijk voor je omzet en kosten en het is ook je enige bron van inkomsten. Je hebt gelukkig klanten in de buurt, maar die kunnen ook weer heel snel weg zijn. Je moet dus telkens bewijzen wat jouw meerwaarde is waarvoor (potentiële) klanten bereid zijn te betalen. Daarnaast liggen er concurrenten op de loer, want men kan HR ook inkopen. Je mist de relatieve rust en veiligheid van een arbeidsovereenkomst en een dekking bij ziekte of werkloosheid. Kortom: je bent helemaal op jezelf teruggeworpen.
Voel je al enige onzekerheid en stress opkomen? Klotsende okseltjes en een lichte hoofdpijn? Of is deze gedachte voor jou inspirerend, maakt het energie vrij en denk je “kom maar op!”. Want ondernemen binnen je eigen organisatie is dat doen wat jouw hele organisatie doet en waar iedereen die daar werkt van leeft*. Toon jijzelf dat ondernemerschap en maak je duidelijk aan je omgeving wat jouw onderscheidende kwaliteiten zijn? En maak je dat ook waar? Dan willen ze jou!
Aan de slag
Ga nou ‘s met dit (hopelijk), inspirerende beeld en liefst ook het bijbehorende gevoel, op bezoek bij de (potentiële) klanten binnen jouw organisatie. Vraag hen waar zij behoefte aan hebben en vertel hen wat jij te bieden hebt. Mogelijk kunnen jouw huidige klanten jou ook teruggeven waar ze je goed in vinden, maar ook minder goed. Dat is weer voer voor reflectie en bezinning op wat er in de etalage van je toko komt te liggen.
Denk ook na over wat het moet kosten. Maak vervolgens een complete offerte, sleep die opdrachten binnen en ga aan de slag. En bedenk: je bent voor je klanten pas een HR business partner als je eerst je eigen business op de rit krijgt en houdt.
Respect voor hen die deze handschoen oppakken!
(*) Dit geldt natuurlijk niet voor de collectieve sector. Ik verwacht ook niet dat daar HR business partners werken, want daar beheert men collectieve middelen en is men (hopelijk) geen onderneming die winstbelasting afdraagt.
Geef een reactie