Verschillende discussies op dit weblog hebben het gebrek aan meetbaarheid van effectiviteit van HR maatregelen aangewezen als een bron van problemen voor HR. Omdat het moeilijk is aan te geven wat een bedrijf kan winnen met HR onderwerpen als cultuur, werknemerstevredenheid, is het moeilijk om daar de nodige investeringen in te doen. In tegenstelling tot financials of wiskundigen is HR geen volledig meetbaar vak. De menselijke factor maakt dat we iets wel in kunnen schatten, dat we in de buurt kunnen zitten, maar dat we nooit echt zekerheid kunnen hebben. En daar ben ik blij om! Dat geeft het werk een vorm van uitdaging.
Was HR maar meetbaar?
Toch ben ik soms wel jaloers. Ik zou het uit kunnen leggen, maar plaatjes zeggen soms meer dan woorden. Lees deze comic even, dan weet je precies wat ik bedoel. Een ander stripje grapte dat alle leraren het probleem hebben dat zij geen perfecte universele waarheden kunnen verkondigen… behalve wiskundeleraren. En inderdaad, de perfecte universele waarheid moet nog gevonden worden. In ieder geval de waarheid van HR.
Hoe zou HR meetbaar kunnen zijn?
Hoe zou het zijn als HR meetbaar was? Om HR meetbaar te maken, zouden we mensen uit moeten kunnen rekenen. Je zou, op basis van stofjes of input moeten kunnen uitrekenen welk gedrag naar personeel toe, welk salaris, welke werkzaamheden een optimale efficiency en effectiviteit op leveren.
Daar is een interessante theorie over: Eliminatief Materialisme. Deze theorie wordt onder andere aangehangen door Paul Churchland en zijn vrouw Patricia. Eliminatief materialisten geloven dat we concepten als overtuigingen, gevoelens en verlangens, die geen coherente definitie hebben geen benodigd deel hoeven uitmaken van een wetenschappelijke benadering van het brein. In plaats daarvan moeten we objectieve fenomenen gebruiken zoals neuronen. Zoals ik de theorie van de Churchlands heb leren kennen is het idee dat, wanneer we in staat zijn een taal te vormen waarin we alle deeltjes waaruit ons denken is opgebouwd een naam kunnen geven, we in staat zijn om precies te weten hoe een brein werkt. En dan zou HR meetbaar kunnen zijn.
Gelukkig niet…
Gelukkig hebben we het hier over een hypothetische situatie. De exacte vakken trekken mij heel erg. Ik had net zo lief wiskundige willen worden. En hopelijk kan ik veel gaan doen met logica volgend jaar. Maar ik ben toch blij dat die menselijke factor, die x-factor in het HR werk zit. Mensen moeten niet voorspelbaar zijn. Wat is de geluksbeleving van een volledig maakbare samenleving? Op een of andere manier is daar een soort intuïtieve reactie die zegt: als alles zo gemaakt is, dan voelt het niet goed? Een logisch probleem: want je kunt alles perfect maken, dus zou je ook in staat moeten zijn om te voorkomen dat de situatie voelt als gemaakt.
Gelukkig dus, kunnen we dat logische probleem alleen laten. En ons richten op een struikelblok van HR. Namelijk dat niet alles meetbaar is. Dat sommige maatregelen moeilijk verdedigbaar zijn.
Misschien kunnen we dit oplossen door draagvlak te scheppen voor de HR maatregelen die we willen nemen. Misschien biedt cijfermateriaal een deel van de oplossing, maar ook met een cijfermatige onderbouwing, een best practice uit een ander bedrijf en een wetenschappelijk ondersteunend artikel, hebben we geen uitsluitsel.
Hoe lossen we dat op?
Geef een reactie