Als kleuter in de kleuterklas wil je de allerbeste, grootste, stoerste, mooiste, grappigste of sterkste zijn. De één vindt het leuk en belangrijk om de beste te zijn in hartjes tekenen, de ander in torens bouwen. De één kan zich makkelijk lang concentreren, de ander zit de hele tijd te wiebelen op zijn stoel. De één deelt zijn fruit en hapjes graag met andere kindjes, terwijl de ander zijn eigen bakje heel nauwlettend in de gaten houdt.
Kleuters van een afstandje
Het blijft super inspirerend om kleuters van een afstandje te bekijken en je voor te stellen hoe deze lieve, eigenwijze, talentvolle mensjes later in een organisatie zouden functioneren. Hoe zouden ze het vinden als ze de hele dag dingen moeten doen die ze niet leuk vinden? Waar ze niet echt héél graag de allerbeste in willen zijn? Ze zullen het wel doen hoor, omdat het moet, maar wel met minder sprankeling. En ja, uiteindelijk raken ze gedemotiveerd en zelfs sip en dan doen ze gewoon niks meer en worden ze een beetje vervelend. De één is van nature assertief en protesteert sneller als hij het echt niet meer leuk vindt. De ander houdt vol en barst in tranen uit zodra mama of papa hem/haar komt ophalen. Uiteindelijk gaat het dus allemaal om het vragen van aandacht. Heel veel aandacht. De juf merkt, als het goed is, de verandering in het gedrag en spreekt het kindje erop aan, neemt hem of haar apart en voert een ‘goed gesprekje’ met het kind of met zijn of haar ouders.
Zien jullie overeenkomsten met de grotemensenwereld?
Hoe zou het de kindjes vergaan die een jaar lang niet de begeleiding en aandacht krijgen die ze nodig hebben? Die in een verkeerd groepje zitten en niet bezig mogen zijn met wat ze leuk vinden? Wat nou als de juf dat ‘goed gesprekje’ pas aan het eind van het jaar voert met de ouders of kinderen, of de verandering in gedrag helemaal niet opmerkt?
Een ongelukkig kind, bezorgde boze ouders en ontevredenheid over de juf. Het kind moet gemotiveerd worden en weer enthousiast gemaakt worden voor school. Kind weet niet meer wat hij/zij nou echt leuk vindt.. etc.
Wat heeft dat te maken met functioneringsgesprekken?
Wat we als managers, afdelingshoofden en HR adviseurs in stand houden met jaarlijkse functioneringsgesprekken, formulieren en dossiers gaat medewerkers niet helpen om beter te presteren. In tegendeel; het is demotiverend en het kost tijd en energie. Het is veel effectiever om met elkaar in gesprek te blijven. Niet alleen beoordelen, of zoals het in de wandelgangen genoemd wordt ‘veroordelen’, maar ook meedenken. Spiegel voorhouden, confronteren, coachen en sturen waar nodig. Dat betekent niet dat je slecht functionerende medewerkers tolereert, maar je gaat juist het gesprek met ze aan.
Het is dus de hoogste tijd om de HR gesprekscyclus in de prullenbak te gooien en echt een goed gesprek te voeren met je mensen. Ik geloof er heilig in dat je dan meer tevreden medewerkers zult krijgen die doen waar ze het meest succesvol in kunnen worden. De gevolgen zullen goed functionerende teams en afdelingen zijn, meer tevreden klanten, meer omzet, meer winst een succesvolle organisatie die haar doelstellingen behaalt.
Begin vandaag nog met het voeren van een goed gesprek. Tip: het boek ‘Gesprekken die werken’ van Inke van den Berg en Tineke Kanters biedt handvatten.
Geef een reactie