“DE JEUG FAN TEGENSWOORIG HEP GEEN GEFOEL FOOR HUMOR MEER. GHEINTJE MENEER … G H E I N T J E!”
Wim Zonneveld
Deze uitroep van de al lang overleden cabaretier Wim Zonneveld is letterlijk mijn deel geworden toen ik tijdens mijn studietijd besloot om een stageperiode af te werken bij een bedrijf dat hoog stond aangeschreven bij mijn studiegenoten en mijzelf vanwege onze uitgesproken voorliefde (toen) voor hun product: Bier! Dus ik solliciteerde en jawel, het juiste bericht kwam. Uit vele gegadigden was ik gekozen om Heineken – want dat was het bedrijf – beter te leren kennen en Heineken mij te laten leren kennen. Natuurlijk was alles in Amsterdam geweldig en indrukwekkend voor de nog erg groene student.
En om het feest helemaal af te maken kreeg ik zelfs een leegstaand, maar wel compleet ingericht kantoorgebouw aangeboden om er tijdelijk in te wonen. Het was daar super! Liggend in mijn enorme ronde raam op de 5e etage – de directiekamer – keek ik elke avond uit op de prachtige verlichte grachtengordel met de nodige biertjes onder handbereik. Gratis! Een ongekende luxe.
Ook het team waarin ik mocht werken gaf me absoluut een gevoel dat ik meetelde en waardeerde dat door me uitgebreid te laten zien hoe alles was georganiseerd en hoe een grote internationale organisatie vanuit een centraal punt werd geleid. Kortom, ik hoorde even bij de “grote boys”.
Maar op ’n dag …
Mijn leidinggevende riep de afdeling bij elkaar, want er was een voorval geweest waardoor alle leidinggevenden naar Barcelona moesten. Voor hoe lang was niet bekend, dus moesten taken worden verdeeld want het huis moest uiteraard bewaakt blijven. De eerste dagen verliepen rustig tot op een Vrijdagochtend de waarnemer mij op zijn kantoor riep. “Michiel, ik MOET even naar huis, wil jij zo lang de boel hier in de gaten houden?” Ik, de nieuwe, voelde me groot groeien toen ik de ‘pieper’ kreeg overhandigd. Want de pieper dat was hét. Die was rechtstreeks gekoppeld met de telefoon van onze manager en alleen de leden van de Raad van Bestuur en Freddy himself kenden het nummer. Als de pieper ging was het “alle hens aan dek”. Pas aan het einde van de werkdag mocht de pieper aan de portiers overhandigd worden die dan verantwoordelijk werden.
Natuurlijk was ik apentrots en vroeg me stiekem af wat ik zou doen als de pieper nu af zou gaan? Terwijl ik nog stond te genieten van mijn nieuwe status, kwam de hoofdportier naar me toe met de vraag of ik een belangrijk postpakket wilde ophalen aangezien hij alleen was. Het postkantoor is hier om de hoek, zei hij, en er is ook een verkoopvestiging van ons naast, dus als de pieper mocht gaan dan kon ik daar bellen. Met de pieper in de hand ging ik op weg en ja hoor, op de hoek daar ging hij af. Ik rende naar kantoor, bellen … maar geen verbinding. Paar minuten wachten … nog een keer proberen … weer niks. Vals alarm waarschijnlijk. Ik weer op weg om het postpakket op te halen. Net om de hoek … weer de pieper … ik als een haas terug, bellen … geen verbinding. Ik kreeg het knap benauwd toen dit nog eens en nog eens gebeurde … tot mijn oog viel op de bewakingscamera’s. Het kwartje viel.
Tot slot
Terug in het hoofdkantoor zag ik de rode koppen van het lachen van de jongens in de portiersloge. Stelletje boeven. Maar ik moet toegeven, hun grap met mij was tot in de perfectie (door mij) uitgevoerd. Ik had mijn lesje “doe maar normaal” gehad. Op z’n Amsterdams, dat wel! GHEINTJE MENEER.
Ik wens u een vrolijke, geintjesvrije, week.
Geef een reactie