‘Wat ga je doen? Je baan opzeggen en door Azië reizen? Maar lieverd, sommige mensen vinden dat niet zo verstandig. Je baan opzeggen nog wel! Je bent zo goed in je werk en je kunt heel ver komen, dan doe je dit nu toch niet? Weet je het echt wel zeker?
Zo luidde het commentaar van een dierbare vriend op mijn aangekondigde plannen om vier maanden door China, Tibet, Nepal en India te reizen. Dat ik via een riant Sociaal Plan voor die maanden en zelfs daarna niet op droog zaad zat, de uitdaging in m’n werk spoorloos was en ik mijn horizon ging verbreden met andere mensen en opvattingen, werd zonder pardon van tafel geveegd. En het argument: ”ik ben begin dertig, heb een academische opleiding en vijf jaar werkervaring” kon de impasse ook niet doorbreken. Terwijl het maar door mijn hoofd bleef gaan dat je zo’n kans niet laat lopen. Niet in de laatste plaats omdat China en India economische grootmachten van de (nabije) toekomst geacht worden te zijn. Dat wil je als HRM-er met ambitie eerst toch zelf wel even inspecteren, voordat je je medewerkers wegsaneert omdat een Indiër een stuk goedkoper en efficiënter werkt volgens het lijnmanagement? Kortom, ik had er zin in en m’n spullen waren al gepakt. Totdat soortgelijke opmerkingen me om de oren vlogen, het leek alsof men elkaar ermee besmette. Zouden ze gelijk hebben, zo knaagde het bij me.
Teleurstellende reacties
Zelfs collega HRM-ers stelden me teleur in hun behoudende reactie. Van ‘ja, je hebt straks geen baan meer. Is misschien niet zo slim’, tot ‘zou ik nooit doen, wat een risico’ en ‘maar zou je dan niet minstens voor je weggaat gaan solliciteren? Dat is toch het minste dat je kunt doen’.
Maar is het wel zo’n risico, of zit het risico tussen de oren van mijn kennissenkring, zo begon ik mij af te vragen eenmaal weer op het rationele pad beland. Want welke kwaliteiten zien wij graag in de ideale werknemer? Is durf en uitdaging aangaan voor menig functie daar niet een van in een steeds sneller veranderende maatschappij? Of is het toevallig deze economische maatschappij, waarbij aan alles een prijskaartje hangt, zodat je je het simpelweg niet kunt veroorloven om zonder geld te zitten. En inherent daaraan, geen baan = geen status?
Innovatie en belang
Sprak Balkenende een paar jaar geleden al niet over innovatie en het belang ervan voor onze gehele samenleving? Maar hoe kun je nu vernieuwend zijn, als er een sociaal vangnet van de wieg tot het graf op eenieder van ons staat te wachten zodra het even tegenzit? Dat noem ik tegenstrijdige signalen afgeven, en een houding gericht op zekerheid creëren waarvan mijn vriend en collega HRM-ers een mooi voorbeeld zijn.
Wij HRM-ers pretenderen geen vastgeroeste medewerkers te willen. Een leven lang leren is het devies in theorie. Maar waarom is men dan zo huiverig als ik deze plannen tentoonspreidt? We zouden er goed aan doen minder krampachtig vast te houden aan al onze verworvenheden. Want gingen wij HRM-ers niet voor employability en bijvoorbeeld levensloop? De Indiase filosoof Rabin Dranath verwoord heel mooi hoe een einde automatisch een nieuw begin betekent, wat menigeen over het hoofd ziet omdat wij alles onder controle willen houden. ‘Als oude woorden sterven op de tong, ontspuiten zich nieuwe melodieën aan het hart. En wanneer er van oude sporen wordt afgeweken, openbaart zich nieuw land met al z’n wonderen’.
Risico wordt beloond
Dat blijkt. Want hoewel niet nagestreefd, kwamen er een paar weken voor mijn vertrek twee interessante vacatures op mij af. Zonder dat ik daarvoor ook maar een vinger had uitgestoken.
De invloed van cultuur
Menig Nederlander heeft geen flauw benul hoezeer hij/zij beïnvloed is door de cultuur waarin hij leeft, werkt en ontspant, en daarmee onze gekleurde bril waarmee wij naar de wereld om ons heen kijken. Een tijdje buitenland zou ze goed doen…
Geef een reactie