We kennen allemaal het gesprek tussen de manager HR en de CFO.
“Wat als we investeren in mensen en ze gaan weg?” , zegt de CFO tegen de HR manager.
“Wat als we niet investeren en ze blijven?”, zegt de HR manager tegen de CFO.
Beiden stellen terechte vragen, beiden hebben gelijk. Zouden ze elkaar begrijpen?
Veel ondernemingen spreken over en beschrijven doorgaans in hun jaarverslag over het belang van mensen in hun organisatie. Ontwikkeling, mobiliteit, menselijk kapitaal en meer van dit soort termen zijn inmiddels ingeburgerd in het visitekaartje van menig bedrijf.
Wat maakt dat er bij veel bedrijven in situaties van krimp (omzet, resultaat, rendement) een kramp ontstaat die zich uit in de ultieme oplossing: het snijden in fte’s? Wat zegt dit over de relatie tussen HRM en Finance? Hoe zien we HR-gerelateerde onderwerpen zoals ontwikkeling, mobiliteit, opleidingen en dergelijke, terug in het (financiële) jaarverslag?
Op de balans zou je veronderstellen dat dit bij de activa zou staan. Immers menselijk kapitaal is je waardevolste bezit, toch? Integendeel, op de balans komt HRM niet voor.
Waar dan wel? Op de winst-en verliesrekening wellicht? Daar hebben de ondernemingen personeel als kostenpost opgenomen. Geen kapitaal, geen asset, maar een kostenpost.
En investeringen in opleidingen, trainingen en dergelijke? Die vinden we doorgaans ook als kosten post op de P&L. Toch bijzonder als je de woorden over de werknemers in jaarverslagen leest.
Is dit wellicht een verklaring voor het feit dat we de R uit HRM als middel zien in plaats van bijvoorbeeld bron van energie en passie? Of dat er spraakverwarring is tussen de vakgebieden HR en Finance? Zouden we het ook anders kunnen zien? En doen?
Kunnen we mensen en HR ook financieel maken in termen van opbrengsten? En rendement? Toegevoegde waarde? Volgens mij zou dan een gesprek tussen een CFO en HR-manager er heel anders uit zien.
Geef een reactie