Om te winnen zijn alle middelen toegestaan!
Of… het gaat toch vooral om bindend leiderschap?
Bij mij liggen de uitnodigingen om besprekingen en andere bijeenkomsten te bezoeken al in kleine stapels te wachten op antwoord. Sommige krijgen voorrang. Zo werd ik uitgenodigd voor een bijeenkomst van een branchevereniging. Ik ontmoette aldaar een algemeen directeur waarmee een geanimeerd gesprek ontstond over hoe personeel te binden en te boeien. Maar ook hoe je competente medewerkers kon vinden. Omdat de vergadering begon besloten we ons gesprek later voort te zetten en met de agenda in de hand werd voor een paar dagen later een nieuwe afspraak op zijn bedrijf gemaakt.
Vergaderingen
Door een uitgelopen vergadering op de betreffende dag moest ik bellen om aan te geven dat ik een half uur later zou zijn. Gelukkig bleek dat geen probleem. Als ik me zou melden bij de receptie dan zou hij me persoonlijk komen halen. Rond half vijf reed ik de parkeerplaats en haastte me naar binnen naar de receptiebalie. De receptionist vroeg of ik me wilde inschrijven. Ondertussen hielp hij iemand aan de telefoon. Klaar met invullen reikte ik hem mijn formulier aan dat hij bekeek en tot mijn verrassing zei: “Sollicitatiegesprekken worden door iemand anders gevoerd en niet door de algemeen directeur.”
“Maar ik solliciteer niet,” was mijn reactie. “Ik heb een gewone afspraak met hem”.
“Bent u dan niet van ….. “, terwijl hij met zijn vinger wees naar de door mij ingevulde bedrijfsnaam? “Jawel maar ik kom niet voor een sollicitatie!” Uiteraard was ik nu buitengewoon nieuwsgierig geworden naar wie de sollicitant uit ons bedrijf wél kon wezen. Terwijl de directeur werd gebeld dat ik er was, nam ik plaats in het zitje van waaruit ik de receptie heel goed kon zien.
Grote schrik
Binnen de minuut kwam hij binnen gestapt. Mijn collega! Nadat ook hij zich had ingeschreven en waarschijnlijk mijn naam net boven de zijne had zien staan, keek hij zoekend om zich heen en zag ik hem roder worden. “Jij hier”, zeiden we beiden vrijwel tegelijk? Maar zijn schrikreactie was beduidend groter dan de mijne.
Die oncomfortabele situatie werd doorbroken door de komst van de algemeen directeur die me meetroonde naar zijn bureau. Natuurlijk vroeg ik, gezien ons eerdere gesprek over binden en boeien, of zij in staat waren om altijd de juiste mensen aan te trekken? In het gloedvolle betoog dat toen volgde werd mij duidelijk dat zij werkten met een recruiter die op basis van profielen de markt afstruinde om de gevonden juiste mensen “actief” te benaderen. Gezien hun succesvolle instroom had hen dat geen windeieren gelegd. En, de belangrijkste reden voor zijn gesprek met mij, zo zei hij:
“Waarom maken wij geen gezamenlijk gebruik van deze recruiter? Dan kunnen we de kosten delen. Interessant toch?”
“Dergelijke concepten zijn altijd interessant”. zei ik. “Maar dan kan ik me voorstellen dat jullie natuurlijk nooit onze medewerkers benaderen?” “Nee joh, stel je voor”, lachte de directeur mijn vraag weg. “Dan is het toch wel vreemd dat ik zojuist gezien heb dat mijn collega hier op stoep stond voor een sollicitatie bij jullie”.
Het gesprek nam hierna een andere wending. Hun Machiavellistische aanpak om competente mensen weg te halen bij collega-ondernemingen, strookt totaal niet met leiderschap dat bindt en boeit en daarmee scoort. Dat heb ik helder proberen te verwoorden voor ik afscheid nam.
Tot slot
Terug op kantoor sprak mijn collega me de volgende dag aan en vroeg me of ik vooral integer wilde omgaan met onze confrontatie op de dag ervoor. Ik heb moeten grimlachen over de situatie, maar ook een belangrijke levensles geleerd. Deze: Check altijd of er geen belangenverstrengeling is bij verschillende gesprekken en ontmoetingen over werk en loopbaan. Machiavelli is al lang dood.
Zijn opportunisme leeft.
Ik wens u een “open ogen” werkweek.
Geef een reactie