Onlangs kreeg ik een interessante vraag over coaching op het vlak van personal branding, van een meneer die een hoge corporatiefunctie bij een grote multinational vervult, maar diep in zijn hart zijn leven een totaal andere wending wil geven. Niet dat deze persoon was uitgekeken op zijn werk – er lagen nog genoeg interessante opdrachten op zijn bureau – maar de roep om gehoor te geven aan zijn verlangen naar een ander leven, werd alsmaar luider en luider. Aan mij de vraag hoe ik hem kon begeleiden bij het zetten van deze stap en het afbouwen van zijn huidige succesvolle personal brand, zonder daarbij al te veel gezichtsverlies te lijden naar zijn omgeving en zijn familie.
Toen ik zijn verhaal las, realiseerde ik mij dat hij eigenlijk al jarenlang iemand is, die iemand speelt die zijn ziel en zaligheid in zijn werk legt. Daarbij blijft hij keurig binnen de waarden en normen die aan een lid van de corporate ranks worden gesteld en die niet geheel de zijne zijn, waardoor hij feitelijk iemand speelt, die iemand speelt, die iemand speelt. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe vaker en hoe meer we leven naar de verwachtingen van anderen, hoe meer we iemand worden die iemand speelt, die iemand speelt, die iemand speelt, tot aan het niveau waarop we het zicht op ons ‘zelf’ volledig zijn kwijtgeraakt. Mijn coachee had dit niveau helaas angstig dicht benaderd en zat dicht tegen een persoonlijke crisis aan.
Het bovenstaande voorval is een thema waar ik een groot deel van mijn werk aan besteed: ontwikkel je authenticiteit, bewaak je autonomie en stop ermee om je leven in te vullen naar de verwachtingen van anderen. Authenticiteit omvat de woorden echt en oorspronkelijk en komt neer op ‘je ware persoonlijkheid tonen en je eigen waarheid leven’. Autonomie betekent dat je alleen bent gebonden aan normen en wetten die je jezelf vrijwillig oplegt. Beide begrippen staan bloot aan de nodige kritiek, want hoe is het mogelijk om authentiek en autonoom te zijn in een maatschappij die is gebaseerd op wederzijdse afspraken en verplichtingen? We worden als mens toch geacht om een heldere maatschappelijke rol te vervullen en te doen waar de situatie om vraagt? Jezelf daaraan onttrekken, onder het mom authentiek en autonoom bezig te zijn, is ronduit asociaal.
Naast deze kritiek staan authenticiteit en autonomie ook vaak op gespannen voet met maatschappelijke relevantie. Ik heb dit laatst in mijn kenniskring mogen ervaren, toen de vader van een vriendin van mijn dochter vertelde dat hij niet van plan was om zijn kinderen studiegeld te geven voor een opleiding met slechte arbeidsmarktperspectieven. Aan de ene kant klinkt dit logisch en begrijpelijk, aan de andere kant zijn er meerder relevante criteria om voor een specifieke opleiding te kiezen. Natuurlijk wil je een goed inkomen verdienen met het uitoefenen van je beroep, maar je wilt ook voldoening en zingeving en die zijn helaas niet met geld te koop. De ironie van het verhaal wil dat deze kennis hier zelf een voorbeeld van is: maatschappelijk uitermate succesvol, maar diep van binnen niet echt tevreden en gelukkig met zijn werk. En dan is de prijs die je 40 jaar lang betaalt, altijd te hoog.
Hoe moet het dan wel? De kunst is volgens mij om een goede antenne te ontwikkelen voor situaties waarin je iemand gaat spelen die steeds verder af komt te staan van zijn eigen waarheid. Wanneer dat het geval is moet je keuzes maken die helder uitdrukken waar je voor staat en waar je voor gaat, zonder al te veel rekening te houden met verwachtingen vanuit je omgeving die je niet deelt. Mijn coachee had zichzelf een groot plezier gedaan wanneer hij veel eerder dit gevecht was aangegaan, maar zoals velen met hem, had hij niet de moed om deze stap te zetten.
Maar het kan nog steeds! Iedere fase van je leven biedt nieuwe mogelijkheden om grote woorden als authenticiteit en autonomie, met karakter en waardigheid vorm te geven door te zeggen: ‘Hier ben ik. Dit is wat ik heb te zeggen, gebaseerd op hoe ik denk en niet op hoe een ander denkt.’ Daarmee toon je een eigen gezicht en sta je volledig garant voor wat je zegt en doet, zonder compromissen, zonder uitvluchten. Het is de beste manier om recht te doen aan authenticiteit en autonomie zoals ze ooit door de Romantici als doel van het leven werden gedefinieerd: zintuiglijke ervaring, voelen dat we bestaan!
Geef een reactie