Afgelopen jaar heb ik een grote stap gemaakt, een stap die velen maken maar velen ook niet. De stap naar zelfstandig ondernemerschap. Het begon met een beslissing om te stoppen, dat zelfstandige kwam pas later. Ik neem je mee op reis, mijn reis naar werkgeluk.
Mijn carrière heeft zich grotendeels bij internationale organisaties afgespeeld. Omgevingen die mijn interesse hadden omdat ze producten maakten waar iedereen zich makkelijk mee kon identificeren. Bedrijven ook waar de secundaire arbeidsvoorwaarden goed geregeld waren, waar professionele collega’s waren, voldoende doorgroeimogelijkheden aanwezig waren, je in contact stond met andere culturen, je kon flex werken en af en toe op reis ging. Kortom: een omgeving waar “het leven” goed was en waar je wel van moest houden. Dat deed ik ook.
Ik genoot van dit alles, de fijne teams, de doelen die we behaalden maar op een zeker moment realiseerde ik me dat er iets ontbrak. De rek was eruit, ik was het zat, maar wat “het” was, was moeilijk te verklaren. Ik realiseerde me wel dat er iets moest veranderen en ging op zoek naar een andere baan. Intern vond ik geen match. Extern ging ik op zoek naar andere corporate rollen maar ook zonder succes. Op de vraag wat ik dan wel wilde had ik geen antwoord, ik wist het niet meer. Ondertussen ging mijn werk en privé leven door. Ironisch genoeg ervaarde ik als Employee Engagement Advisor dat mijn engagement een historisch dieptepunt had behaald. Dit was niet goed.
Ik begon te ervaren wat disengagement of misschien wel overspannen zijn betekent; het voelde alsof ik elk moment kon instorten. Ik had geen zin meer om in nieuwe initiatieven te stappen omdat het zoveel energie vraagde. Met administratieve klusjes waar ik normaal gesproken een hekel aan had, vulde ik dagen omdat het repeterend en daardoor makkelijk werk was. Ik hield ervan nieuwe mensen te ontmoeten, deel te nemen aan events en te kijken hoe ik nieuwe ontwikkelingen in mijn rol kon implementeren, dit was niet langer het geval. Ik vond niet langer de motivatie om enthousiast een gesprek aan te gaan met onbekenden. Op het einde van deze periode voelde ik me waardeloos, alsof ik nergens meer aan bijdroeg en vroeg ik mijn manager om hulp.
Gelukkig was er vanuit zijn kant veel begrip. Er volgden velen gesprekken en uiteindelijk besloot ik mijn baan op te zeggen. Deze beslissing alleen al zorgde voor veel verlichting. Daarna werd ik ziek en realiseerde ik me dat mijn lijf me duidelijk maakte dat het echt teveel was geweest. Ik realiseerde me dat werk doen waar je geen geluk bij ervaart, een grote invloed heeft op je gezondheid. De beslissing om het bedrijf te verlaten voelt nog steeds als mijn beste beslissing ooit. Heerlijk om zelf weer die controle te pakken en niet mijn werk uit te zitten. In mijn omgeving werd er wisselend gereageerd, velen snapten niet dat je een baan bij een mooi bedrijf achterlaat voor het onbekende. Ik geloof dat het allemaal wel goed komt. Ik weet nu dat voor verandering de eerste stap bij jezelf ligt. Ik weet nu ook dat een goede baan geen voorwaarde is voor werkgeluk. Daar is veel meer voor nodig.
Geef een reactie