Nieuw Collectief Leiderschap… Huh?

20/11/2013 Leestijd: 3 minuten

Deze week schreef ik driftig mee in een discussie in één van de vele discussiegroepen op LinkedIn. Thema: de arbeidsmarkt en hoe iedereen daarmee nu worstelt. Het leuke van deze discussies is dat ze vaak gevoerd worden door mensen die kennelijk iets met het onderwerp hebben (in dit geval dus de arbeidsmarkt), maar tegelijkertijd vaak zeer divers van pluimage zijn.

Nu pretendeer ik wel iets van de arbeidsmarkt te weten, maar de discussie leidde er wel toe dat ik het fenomeen ‘arbeidsmarkt’ noodgedwongen door een iets andere bril moest bekijken. Geen technische of macro-economische benadering deze keer. En ook niet zozeer vanuit de HRM-hoek. Nee, deze keer ging het over mensen. Ik hoor u denken: “dat is toch altijd zo?”. Nee dus.

De arbeidsmarkt gaat inhoudelijk natuurlijk over de matching van vraag een aanbod van arbeid, welke de facto over invulling door mensen gaat, maar ze kan ook kwantitatief/kwalitatief of institutioneel benaderd worden.
Maar waarom was deze discussie voor mij nu zo interessant? Ik heb er even over na moeten denken, maar kwam tot de simpele conclusie dat de diverse deelnemers, juist vanwege die diversiteit, eigen inzichten inbrachten in de discussie en mij derhalve dwongen om met een andere blik te kijken naar het gehele gedoe rondom de arbeidsmarkt. Om te beginnen was daar de ‘klassieke’ verdediging van flexibiliteit: ‘bedrijven hebben het moeilijk, dus het is niet zo vreemd dat ondernemers op allerlei manieren proberen het hoofd boven water te houden. Beheersen van loonkosten of het beperken van risico’s die het vast aannemen van personeel met zich meebrengt zijn vanuit menselijk oogpunt begrijpelijk.

Vervolgens was er de overheid, die al decennia lang niet instaat (b)lijkt om een solide beleid rondom overheidsfinanciën en koopkrachtbeleid te voeren. Politieke discussies over de ‘hervorming van het ontslagrecht’ en de ‘nieuwe arbeidsmarkt’, .. Ik kan er inmiddels een boek over schrijven, maar ik heb in de afgelopen 30 jaar nog geen enkele serieus te nemen voorstel voorbij zien komen. En wie zijn er uiteindelijk de dupe van deze politieke onmachtigheid? Juist. De mensen!

En de mensen zelf dan? Een mooi Bijbels gezegde leert ons: “Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen..”.  Al ben ik zelf niet religieus, het is natuurlijk een waarheid als een koe. Heel vaak hoor en hoorde ik mensen zeggen: “daar heb ik toch recht op?” Alsof alles, wat in het verleden de norm was, ook voor de eeuwigheid de norm zal blijven. De wereld verandert en mensen moeten mee veranderen. Dat is in ieder geval wat Darwin ons heeft geleerd.

Mijn reactie was uiteindelijk deze:

Kortzichtigheid is troef.

  • De(Rijks-) Overheid is kortzichtig, simpelweg omdat men meer met zichzelf bezig is dan met de burger. Of het nu gaat om het belastingregime en koopkrachtbeleid, internationale politiek of duurzaamheid: “symboolpolitiek, elkaar vliegen afvangen en het veelvuldig oplaten van proefballonnetjes” is het enige dat er voor zorgt dat een partij genoemd wordt bij Nieuwsuur of Pauw en Witteman. Daar gaat het om.
  • Werkgevers zijn kortzichtig: als de vakbeweging even in zichzelf is gekeerd, zien ze hun kans schoon om 1 op 1 deals te sluiten met de overheid. Alles in het kader van de ‘zucht’ naar loonkostenverlaging. Dat concurrentie op arbeidsvoorwaarden op lange termijn schadelijk is, is in vele wetenschappelijke studies al onomstotelijk vastgesteld. En toch blijft men maar zoeken naar (schijnbaar) goedkope flexibele arbeid  of goedkope arbeidsmigranten.
  • Burgers zijn ook kortzichtig: het ligt altijd aan de ander. De overheid plukt ons kaal, werkgevers nemen ons niet serieus. Alle rechten, waarvan ik denk dat ik ze heb opgebouwd, worden in beton gegoten. Zelf verantwoordelijkheid nemen gebeurt te weinig (maar wordt soms ook onmogelijk gemaakt).
  • De oplossing? Tsja, wie het weet mag het zeggen. Ik denk dat iedereen eigen verantwoordelijkheid moet nemen. Echte vooruitgang kan alleen worden geboekt, bij het gemeenschappelijk nastreven van een gezonde balans in de belangen van alle stakeholders.

Dit alles staat of valt met leiderschap. En dat moeten we dus allemaal tonen. Ik noem het “Nieuw Collectief Leiderschap”.  Misschien dat ik daar maar een boek over ga schrijven.

0 reactie(s) op “Nieuw Collectief Leiderschap… Huh?”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.