Vandaag werd een onderzoek gepresenteerd. Nu gebeurt dat aan de lopende band, maar in dit geval wil ik er wel even graag bij stilstaan. Het is namelijk een heel interessant onderzoek, waarvan de conclusie helemaal niet verbaast.
De koppen
De koppen luiden: “Flexwerker bespaart kosten”, en “Flexwerker moet niet rekenen op vaste baan”. Het is voor het eerst dat is onderzocht wat de daadwerkelijke motieven van werkgevers zijn om voor ‘flex’ te kiezen in plaats van vast.
Sinds 2010 zien we dat de ‘flex-vast’-verhouding van contractvormen aan verschuiving onderhevig is. Organisaties willen (moeten?) af van grote vaste contracten die als een loden last om de nek van de bedrijfsvoering hangen.
Maar als gevolg van conjunctuur in combinatie met Nederlandse wet- en regelgeving verliezen ze juist eerst de flexibele schil. En dus het vermogen om zich aan de markt aan te passen.
In de afgelopen jaren zoeken organisaties daarin hun weg. En ‘mensen’ ook. Onder het mom van de werk-privé-balans ontwikkelt zich de flexibilisering snel. Wil je kans maken op werk – dan zul je je als medewerker wel heel flexibel moeten opstellen, want dan pas je in het plaatje.
En dat is dus nu in een onderzoek aangetoond.
De beloning
Waar een organisatie dus expliciet zoekt naar flexwerkers wordt ‘flexibel zijn’ een waardevol talent. Een talent dat de een nu eenmaal meer heeft dan de ander en dat derhalve een bepaalde schaarste kent. En iets dat schaars is – we weten het allemaal – stijgt in waarde. Toch?
En dan gebeurt er iets vreemds: het flexibele inzetten van medewerkers is erop gericht om slechts voor het aantal uren dat diegene daadwerkelijk werkt te hoeven afrekenen. Dus niet éxtra belonen, maar afgemeten belonen. In relatieve zin zou de beloning mogelijk wel wat hoger kunnen zijn – maar in absolute zin ontstaat zo maar heel moeilijk een stabiel en aantrekkelijk maandsalaris.
Hoofdpijndossier
Maar wiens probleem is dat nu eigenlijk? Nu? En over drie jaar? En in 2030?
Per vandaag is dat het vooral van de medewerker, flex of niet. Maar binnenkort zal het meer en meer een probleem lijken van organisaties – het bedrijfsleven. En vervolgens heeft de BV Nederland het zich wel heel moeilijk gemaakt. Tenzij…
Tenzij de maatregelen die we bedenken stimulerend zijn en niet belemmerend. Of ‘regulerend’. ZZP-ers, robotisering, IT… domeinen waar we vooral defensieve maatregelen zien ter bescherming. Maatregelen die innovatie remmen. En we zijn als Nederlanders nu juist zon ondernemend volk. Toch?
Geef een reactie