Goedemorgen,
“WAAROM IK ALTIJD RODE SOKKEN DRAAG? DAT VERTEL IK NIET, MAAR ZEG DESGEVRAAGD: ZODAT MIJN VROUW ME KAN IDENTIFICEREN, MOCHT IK OOIT HELEMAAL DE WEG KWIJT ZIJN!” (Quote van dwarsdenker Cor van Zadelhoff bij Eva Jinek op Zondagmorgen)
Hebt u het gezien? Wat een pracht van een mens. Een echte dwarsdenker. Zo een waaraan het in de huidige tijd soms “lijkt” te ontbreken. Maar ze zijn er wel. En er komen er ook weer aan onder de jongere generatie leiders. Ik heb er kort geleden nog een ontmoet. Ze – want het was een jonge zij – had net als Cor van hierboven rode kousen aan. En juist dat accent maakte haar in mijn ogen net even iets bijzonderder. Mijn gevoel bleek te kloppen. Hoewel, niet direct tot mijn grote genoegen. Maar daarom eer ik haar in deze Opstarter met de quote van Cor.
Wie ik ben? Niet zo belangrijk. Van meer belang is hoe ik wilde zijn! Dat was al snel duidelijk toen ik mijn carrière startte. Anders zou ik zijn. Niet voorspelbaar. Me afzetten tegen de gevestigde orde. Niet standaard in een hokje. In gesprekken altijd juist de andere kant opgaan en dan weer terug als iedereen met me mee begon te gaan. Dat was pas genieten voor de jonge hond. Maar er kwam een moment dat je aan je water begon te voelen dat je wél onder de gevestigde orde werd gerangschikt en dat rebellerie niet meer acceptabel werd gevonden. Natuurlijk bleef je geest wel jong, net als je reactiesnelheid en scherpe tong op zijn tijd. En kon je het “out of the box” denken niet laten. Jouw sport was immers altijd anderen stimuleren ook dwars te denken om zo tot betere oplossingen te komen. Jouw liefhebberij, jouw professie! Daar leefde je van en voor.
Dus toen ik recentelijk werd uitgenodigd om mijn gedachten te laten gaan over een organisatorisch vraagstuk, speelde ik het spel geheel volgens mijn eigen leefregels. Ik maakte een blauwdruk en liet die rijpen, door er elke dag weer even opnieuw naar te kijken en aanpassingen en ideeën in te voegen om te kunnen beoordelen of ze iets toevoegden, ja dan nee. Hoe vaker ik keek hoe enthousiaster ik werd. Profiel en proces werden helderder en scherper naarmate ik meer ging sparren met in- en externen. Mijn geselecteerde dwarsdenkers zorgden er voor dat alle aanpassingen wonderwel hun plekjes innamen in het nieuwe profiel, het takenpakket en de verantwoordelijkheden van de uitvoerders van mijn plan.
Toen kwam het moment waarop ik mijn jongedame van hierboven ging ontmoeten. Zij werkte nog geen 2 jaar bij een recruitment-organisatie, maar was me aanbevolen omdat ze nog redelijk vers was en dus wellicht verrassende vragen kon stellen. Dat deed ze en aan het eind van ons gesprekje dat zeker niet heel lang duurde, vertelde ze dat ze mij een concept profiel zou mailen ter accordering. Nogal verbluft, gezien het hele voortraject dat we hadden doorlopen, vond ik haar snelle conclusie veel te voorbarig. Maar, dat zou ik haar wel laten merken als ik eenmaal haar voorstel in handen had.
De volgende ochtend was het al zover. Haar mail zat in mijn box. Handenwrijvend opende ik het document, klaar voor de tegenzet. Maar dat viel tegen. Het profiel dat ze had gemaakt zag er geweldig uit en er was nauwelijks iets op aan te merken. We hadden afgesproken elkaar snel te contacten en dus deden we dat. ’s Middags kwam ze weer langs. Ik had een paar mini-puntjes gevonden waarop iets aan te merken viel en die bespraken we.
“Ik heb het dus allemaal goed beschreven” concludeerde ze enigszins vragend? Correct, zei ik, en begon met het toelichten van de diverse functies in het plan. Meteen onderbrak ze me. “Wat je vertelt klinkt allemaal mooi, maar in mijn ogen is het gewoon één plus één. Jij doet het voorkomen alsof het revolutionair is, voor mij is het simpel. Logica”.
Op dat moment voelde ik me een tikkie oud. Wat had ik moeite met haar ultrasnelle feedback!
’s Avonds thuis belde ik een oud-collega en vriend, die begon te lachen toen ik mijn gevoel met hem deelde dat een snotneus voor mijn langdurig vraagstuk met een creatieve oplossing was gekomen en die doodnormaal en zelfs voor de hand liggend had genoemd. Tja, Michiel, zei hij, ook wij en dus ook jij moet eraan geloven dat we ooit dé vernieuwers en veranderaars in ons vakgebied waren en dat we ondertussen misschien wel ge-upgrade zijn, maar daarmee kunnen we door een nieuwe generatie absoluut nog ingehaald worden.
Mijn advies: gewoon laten gebeuren en bewonderen. Morgen is er weer een nieuwe kans om aan de knoppen te draaien. En weet je dat is het fijne als je een senior-manager bent geworden. De jonge hond van weleer, kent nog genoeg trucjes. Toch?
Ik wens u een week met veel rode kousjes om naar uit te kijken.
Geef een reactie