Opeens valt het kwartje

18/01/2007 Leestijd: 4 minuten

Waarom veel reizigers in India zich negatief over het land en de mensen uitlaten. En waarom ik zelf regelmatig met open mond, of vol frustratie, heb staan kijken naar dingen die passeerden.

Om enkele voorbeelden te noemen: iemand die midden voor je gaat staan en met z’n mobiel een foto neemt, maar niet nadat hij eerst (altijd een hij) in geuren en kleuren met vrienden de vreemde besproken heeft, je hotelkamer die voor je neus aan een ander wordt weggegeven, de dienstregeling van Indian Railways die overbodig is omdat treinen steevast uren te laat vertrekken, bussen die pas vertrekken als ze vol zijn en dan onderweg er nog even dertig mensen bij inproppen, een loketbediende die weigert om een bankbiljet in ontvangst te nemen, en de hand van die jonge gozer die in de bus zich plotseling in je kruis bevindt. Terwijl jij dacht dat alleen die oudere mannen in India op dat punt behoorlijk verpest waren.

Het lijkt allemaal minuscuul

Maar India met z’n drukke chaos, armoede, stank, bedelaars en andere goedgelovigen die altijd en immer wat van je willen, vergt veel van een mens. Een mens, grootgebracht in een andere cultuur, wel te verstaan. En zeker van een alleenreizende vrouw. ‚Ben je getrouwd’, is de vraag die met stip op nummer twee staat in het rijtje dat collectief gehanteerd wordt‚ wat gooien we de buitenlander voor inspirerende vragen voor z’n voeten’.

En die Indiër?

Die heeft ondertussen nergens last van. Is gewend aan de drukte, chaos en stank, en alle familieleden om hem heen die constant kleine ‘demands’ vragen. En bovenal: weet mensen goed in te schatten, en maakt daar ook in andere ‘settings’ gretig gebruik van.

Dat trouwen

Dat is belangrijk voor de Indiër. Niet getrouwd, dan geen crematie langs de Ganges, maar gewoon het hele ongetrouwde lijk in de rivier. En niet alleen na de dood geldt deze strikte huwelijkswet. Ook ervoor, en in veel grotere mate. Want de familie, daar draait het allemaal om in India. Heb je die niet, dan heb je een zwaar bestaan; een carrière als bedelaar ligt dan voor de hand.

Voor het verkrijgen van toegang tot gezondheidszorg, onderwijs, inkomen en een baan. Overal heb je familie voor nodig. Het is bijna net een verzekering.

Voor ons westerlingen is dit maar moeilijk te begrijpen

Je hebt toch een overheid met subsidies, uitkeringen, gezondheidszorg en een rechtssysteem dat corruptievrij is, om op terug te vallen? Algemeen gesteld hoeft in ons land niemand van de honger om te komen, ook al zal een bijstandsmoeder dit tegenspreken. In vergelijking met een Indier heeft is ze nog steeds rijk. En ook al worden de kranen langzamerhand dichtgeschroefd en de bedragen lager, het sociale vangnet zorgt ervoor dat we op een individualistisch manier ons leven kunnen leiden. Dat doen we dan ook gretig. Steeds meer mensen wonen alleen, iets wat in India bijna ondenkbaar is. Want hebben wij onze pa of oom nodig, om een baan te scoren, waarbij we vervolgens zeven dagen per week, tien uur per dag worden te bikkelen voor ons geld? Mijn vrienden klagen steen en been over hun familie, ruzies zijn schering en inslag. Ze geven mij vaak de indruk, dat het niet al te best botert tussen familieleden in Holland.

Zoals altijd verklaart wetenschappelijk onderzoek veel

Zo kwam ik een cultuuronderzoek tussen India en Nederland tegen. En wat ik de hele tijd al voelde in mijn frustratie en woede, maar óók in bewondering voor een volk dat over een heel groot hart beschikt, werd plots helder. Twee culturen, die in vrijwel alle opzichten tegenpolen van elkaar zijn. Hoe kan het ook anders, dat westerlingen en Indiërs elkaar geregeld de tent uit vechten?

Het draait in het leven uiteindelijk allemaal om zekerheid

Welke kleur we van buiten ook zijn, eenieder van ons is hiernaar op zoek. Om het leven op een stabiele wijze in te richten. Een Indiër verkrijgt dit door, juist, z’n familie. En de Nederlander? Inderdaad, via de overheid.

Dus wat doet de Nederlander als hij moet kiezen tussen werk en privé?

De balans zal dan al snel doorslaan in: nog even dat rapportje afmaken’ terwijl het gezin het avondeten stilzwijgend wegwerkt zonder dat pa van de partij is. En de Indiër? Die zal meer belang aan zijn bron van zekerheid geven. Grote kans dat hij het rapport tot morgen laat liggen, en zijn gezin voorrang geeft.

Geen wonder dat dat botst, en niet alleen op werkgebied

Zelfs als reizende passant lig je regelmatig met Indiërs in de clinch. En bijna altijd met als oorzaak een verschil in culturele achtergrond, de gekleurde bril waarmee we naar de wereld kijken. De vraag is echter, of ik gefrustreerd moet worden omdat ik van mening ben dat het anders moet. Daarmee zeg ik in feite, dat mijn cultuur dominant is en zij zich maar aan moeten passen. Maar is het niet beter om de situatie te accepteren zoals die is, accepteren dat het nu eenmaal zo werkt in dit land?

0 reactie(s) op “Opeens valt het kwartje”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.