De media staan bol van de zweep die Heleen Mees over de arbeidsmoraal van de Nederlandse vrouw haalt. Het is tijd voor een derde feministische golf, schreef ze vorige maand in NRC Handelsblad. Want als we met Aziatische landen willen concurreren, hebben we dit vrouwelijke arbeidspotentieel broodnodig.
Vrouwen en ambitie
Nu houd ik wel van onorthodoxe aanpak als het over werk gaat. Wij Nederlandse vrouwen grossieren in parttime banen. Van een tomeloze ambitie is over het algemeen geen sprake, we richten ons op het collectief en voldoen fijn aan het beeld sociaal te zijn. Dus iets meer vrouwelijke inzet en gewoon aanpakken juich ik net als Heleen Mees van harte toe. Want, hoewel ik het ver vind gaan om dat in een rond bedrag van zestig miljard euro extra groei per jaar uit te drukken zoals Mees weet, hebben we het wel over een verspilling van talent én kapitaal. Maar onder Nederlandse vriendinnen en vrouwelijke collega’s -een kleine rondgang in mijn adressenboek leert me dat een vierdaagse werkweek toch wel het maximum is- bespeur ik geenszins het gevoel dat vrouwen daar ontevreden mee zijn. Sterker nog, het lijkt wel alsof het vrouwelijke deel van ons land met uitzondering van Heleen Mees zich prima in haar deeltijdbaan en enigszins getemperde ambities kan vinden. Dat biedt ruimte voor de kinderen, een cursus, huishoudelijke taken of gewoon jezelf.
Maar gaan we die Aziatische tijger effectief bestrijden met het inzetten van het extra arbeidspotentieel van vrouwen? Als we het advies van Mees opvolgen en een extra groei van zestig miljard euro op jaarbasis creëren, zijn we dan van dat naderende Chinese en Indiase probleem af? Hup, die werkweek opschroeven naar veertig uur. En de vrouwen die helemaal niet werken zetten we gelijk ook aan de slag. Zijn we er dan?
Arbeidsmentaliteit
Volgens mij laat ons dat nog met een probleem zitten. Tenzij we een stap verder kijken. Want is het niet onze hele arbeidsmentaliteit, een gebrek aan motivatie en inzet bij een deel van de werkende bevolking, die op termijn riskeert dat onze economie ingehaald wordt door diezelfde ondernemende tijger? Meer met verworven rechten bezig zijn dan met plichten aan de baas? In China daarentegen is een zes- of zevendaagse werkweek geen uitzondering maar eerder regel. Hard bikkelen, tot je op je werkplek erbij in slaap valt. Mannen en vrouwen. Om met een ferme tik van je chef weer hard in de realiteit terug te komen. Vlijt en ijver. Bikkelen voor de baas. Ook in onbetaalde overuren.
In plaats van de gehele vrouwelijke bevolking op te zwepen waardoor Heleen Mees nu als hard en onmenselijk te boek staat, vraag ik me af wat Mees tegen haar seksegenoten heeft. Terwijl ze met haar pleidooi zeker een punt heeft. Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Dus elke pittige dame trekt ondanks onze softe cultuur toch haar eigen plan wel. Hoeft of wil ze deze arbeidsvlijt niet, prima.
Met een dozijn minder aan regelingen, subsidies, uitkeringen en andere sociale vangnetten zal het bewustzijn van werken voor ons bestaan en ondernemerschap veel beter tot ons doordringen. Om zo als westerse wereld de wereldmacht in onze handen te blijven houden, en die tijger in z’n hok. Kwestie van een cultuurverandering. En dan worden de Hollandse mannen ook gelijk aangepakt. Wat dacht u daarvan, mevrouw Mees?
Geef een reactie