Personal branding… schadelijk? (deel 1)

06/12/2009 Leestijd: 3 minuten

We verzamelen ons omdat we samen sterker zijn. Althans dat dachten we. Want, kennelijk als gevolg van een zich steeds verder individualiserende maatschappij, we hebben het nu vooral over social networking. Discussies over “wie laat je toe in je LinkedIN”, of “is het zinnig om een Hyve te hebben”. Dat social networking koppelen we dan weer aan personal branding. Want we vinden kennelijk met zijn allen dat de grootste verworvenheid van het internet is, dat iedereen die een mening heeft daarvoor uit kan komen. Dat iedereen een mérk kan worden. Nu geldt dat overigens in mijn beleving vooral voor de mensen die het meest naar erkenning zoeken. Maar nu komt het. Nu we zo lekker allemaal aan het twitteren, bloggen en linkedin’en zijn, zou je kunnen afvragen wat bedrijven daarvan vinden.

Samen sterk

De meeste mensen hebben namelijk een baan. Die baan hebben ze niet omdat ze vinden dat ze zelf een merk zijn. Die hebben ze omdat “samen sterk” is. Het Nederlandse “bedrijf” verwijst vooral naar een aktiviteit (bedrijvigheid). Het Engelse “coorperation” (samenwerking) of “company” (gezelschap) is in dat opzicht eigenlijk veel beschrijvender. Je zit samen met anderen in een bedrijf. En als je samen met anderen “je ding” moet doen, dan komt onherroepelijk een conflict tussen het persoonlijke merk en het gezamenlijke. Waarbij toch meestal het gezamenlijke merk iets meer gewicht in de schaal kan leggen in geval van conflict. Want het gezamenlijke merk betaalt het salaris. Nietwaar?

Mens als merk

Waarom een conflict? Welnu, als bedrijf wil ik natuurlijk met mijn tijd mee. Zoals Chris in zijn artikel over Disney al beschreef, wil zo’n bedrijf eigenlijk de gehele persoon gebruiken in zijn marketing. Men wil (en dat zie je vaker) een “mensen-bedrijf” zijn. Maar in toenemende mate worden mensen zélf een merk. En als je samenwerkt moet je afspraken kunnen maken. Volgens mij een dilemma. Zonder waarde oordeel, maar ik neem aan dat mensen die dit blog lezen ook wel eens andere blogs lezen. Van mensen die hun personal brand voorzien van een behoorlijke dosis controverse. Eigenlijk op een zodanige manier, dat het moeilijk wordt om die mensen nog een baan te geven, wanneer je wél van hun diensten zou willen gebruik maken. Althans als je een modern bedrijf bent en -net als Disney- gebruik wilt kunnen maken van de héle mens. Inclusief het persoonlijke merk van die mens.

Zo kan ik het me voorstellen dat een recruitmentbureau niet ineens iemand zou kunnen aanstellen als hoofd recruitment, die een blog heeft waarin hij meermalen de branche in zijn geheel volledig heeft afgeschreven. Een startend jobboard, dat opeens iemand presenteert als hoofd productontwikkeling die als hobby heeft om startende jobboards van ongezouten kritiek te voorzien, krijgt waarschijnlijk nog vóór de start een niet te evenaren verwachtingspatroon opgespeld. Al dan niet veroorzaakt door eerder falende start-ups die van deze persoon een flinke veeg uit de pan hebben gekregen.

Conclusie

Volgens mij moet je goed uitkijken dat je personal brand niet tegen je gaat werken. Voor je het weet ben je niet meer employable 🙂 Natuurlijk kan het ook wáárde hebben, maar dan moet een bedrijf dus echt op zoek naar personal brands die bij het corporate brand passen. Doe ik in het volgende stukje….

0 reactie(s) op “Personal branding… schadelijk? (deel 1)”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.