Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The trouble-makers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules, and they have no respect for the status-quo. You can quote them, disagree with them, glorify, or vilify them. But the only thing you can’t do is ignore them. Because they change things. They push the human race forward. And while some may see them as the crazy ones, we see genius. Because the people who are crazy enough to think they can change the world, are the ones who do.
De legendarische Apple-campagne ‘Think Different’. Wie kent ‘m niet? Het innovatieve bedrijf maakte er in 1997 indruk mee en zette zich opnieuw op de kaart als vernieuwer. De campagne daagt uit. Om eens een ander pad te volgen. Om de status quo te verslaan. Want dat brengt je verder. Wat het te maken heeft met het HR-vakgebied? Daar kom ik straks op.
100% inzet
Eerst even wat over mezelf. Ik ben geen HR-specialist maar een marketeer. Die een onconventionele keuze maakte. Zelfs voor recruiters. Ik zegde namelijk mijn baan op. Een uitstekende job, bij een tof bedrijf. Maar ik had een droom, een ambitie. Om iets anders te gaan doen, overigens nog steeds in hetzelfde vakgebied. Ik zou het vak echter vanuit een andere kant willen benaderen. Ik had een breed kennisniveau. En wilde nu de diepte in. Wat doe je dan? Dan zeg je doorgaans niet je baan op. Maar ga je op zoek. Eerst iets anders vinden, voordat je je huidige job opzegt. Ja, toch? Zo hoort het te gaan.
Voor mij voelde dat anders. Ja, ik heb eerst wat rondgekeken. Maar ik merkte dat ik voor mijn switch andere keuzes moest maken. Wilde ik die stap zetten, dan moest ik er voor 100% voor kunnen gaan. Zoals ik alles wat ik doe met 100% inzet doe. Zodra ik merk dat ik iets niet voor 100% kan doen, stoot ik het af, of delegeer ik het, desnoods onder mijn supervisie. Want als ik het niet voor 100% kan doen, is er altijd wel iemand anders die het wél voor 100% kan doen. Maar in dit geval was er geen andere keuze en moest ik het uiteraard zelf doen. Daarnaast zou ik met het opzeggen van mijn baan gewoon openheid van zaken kunnen geven. Openlijk op zoek gaan naar het vervullen van mijn droom en gebruik kunnen maken van mijn uitgebreide netwerk. Daar zou vast wel wat uit komen als ik maar open kon communiceren over mijn droom, mijn ambitie en mijn zoektocht.
Resetten
Bovendien voelde ik de behoefte om voor het eerst in mijn zestienjarige carrière mijn leven eens te ‘resetten’. De stekker eruit te halen en weer opnieuw erin te steken. Even afstand nemen. Om daarna met nieuwe elan, nieuwe energie en een frisse blik me weer op een nieuwe uitdaging te storten. Ik geloof er heilig in dat dat heel goed is om te doen. Mensen die vastgeroest zitten op geëffende paden zijn er immers genoeg in de wereld. Het laatste wat ik wilde, was ook vastroesten. In maniertjes. Dingetjes. Trucjes. Op een plek waar je je ambities niet meer waar kunt maken. Dus waarom niet eens een risico nemen, wat me tevens de mogelijkheid zou geven om me voor 100% te richten op het najagen van die droom? Het vinden van die plek waar ik mijn ambitie wél weer kon maken?
Versterken in plaats van verslappen
En dus deed ik het rigoureuze. Ik zegde mijn baan op. Zonder dat ik al iets ander had. Mijn doel? Twee maanden voorbereidingen treffen voor het vinden van die nieuwe uitdaging. En aan het begin van de derde maand starten. In die twee tussenliggende maanden niet verslappen, maar juist versterken. Fysiek (ik had sport niet in mijn systeem gekregen, maar kreeg dat nu wel voor elkaar) én mentaal.
Sommige mensen verklaarden me voor gek. Zagen niet het pad dat ik zag. “Hoe is je vakantie?”, werd er dan gevraagd. Ik wist dat die groep mensen het niet begrepen had. Ik was namelijk allerminst vakantie aan het vieren. Stond ’s ochtends om half zeven op en had vóór half acht mijn rondes op de fiets al gemaakt. Daarna aan de slag met mijn cv, bloggen, lezen over het vak, netwerken, afspraken maken met recruiters, reageren op sollicitaties, et cetera. Kortom; alles doen om na die twee maanden weer aan de slag te zijn. En in de tussentijd maar sterker worden en sterker worden. Tussen de regels door haalde ik uit veel reacties dat een heleboel mensen ook wel wilden wat ik had gedaan. Maar óf ze durfden niet, konden het niet (ik realiseer me dat ik in een luxe positie zat dat ik het wél kon) of een combinatie van beide. En dus bleven ze maar zitten op hun plekje. Waar ze eigenlijk misschien wel niet meer wilden zitten.
Waar ik het idee had dat ik bij mijn voormalige werkgever stilstond, had ik nu ik mijn job had opgezegd en op mijn manier in mijn ritme bleef, het gevoel dat ik weer vooruit ging. Stappen maakte. Beter werd. Fysiek, mentaal, in mijn vak. Op alle fronten. Halleluja!
Gat in je CV
“Er zitten geen gaten in je CV. Dat is goed!” Ik hoor het één van de recruiters die ik sprak nog zeggen. “Hoezo is dat goed?”, dacht ik. Ik had immers de bewuste keuze gemaakt om nu wél een gat in mijn CV te boren. Bovendien: wat zegt een gat in je CV nu eigenlijk precies?
Ik kan het hem niet kwalijk nemen, deze gedachtegang. De meeste mensen staren zich immers blind op de status quo. Toen ik nog in dienst was, stond ik stil, en juist in die tussenliggende maanden na mijn opzegging werd ik sterker. Maar dat wordt niet door iedereen gezien.
Terug naar Apple
Nee, ik ben geen Steve Jobs, geen Gandhi, geen Picasso, of één van die andere genieën uit die legendarische Apple-commercial. Ik kan me nog in geen lichtjaren aan hen meten. Maar dat hele kleine dingetje dat ik gemeen heb met ze, is dat ik de status quo met mijn onconventionele keuze heb uitgedaagd. Ik ben er op alle fronten beter van geworden en sta op het punt een nieuw contract te tekenen, waarbij ik nog moet kiezen tussen twee toffe partijen ook. Missie geslaagd.
Geef een reactie