Goede morgen,
Honderddertig kilometer lange overpeizingen…
Ja, weet u, ik geniet elke werkdag weer opnieuw van het feit dat ik zo’n 130 km van mijn werkplek af woon. Voor sommigen is dat wellicht iets onvoorstelbaars, voor mij is het bijna een ritueel. ’s Morgensvroeg is de rit voor mij een oplaadperiode zodat de werkaccu vol energie zit, maar ’s avonds gebruik ik al die kilometers om mezelf gewetensvragen te stellen en te overpeinzen. Over een zo’n gewetensvraag gaat het deze Opstarter.
Het voorverhaal
Nog niet zo lang geleden kwam mijn dochter huilend uit school. Ze had voor een topografietoets maar een cijfer 9 gekregen en daar was ze het helemaal niet mee eens. Want, zei ze, de juf had het land onduidelijk aangewezen (Europese hoofdsteden) waardoor ze Luxemburg had opgeschreven terwijl het Brussel had moeten zijn. Dat was niet eerlijk en dus ook onterecht. Gelukkig had mijn vrouw genoeg troostende woorden en dat hielp.
Toen ik thuiskwam, mocht ik – want ik had met haar de landen doorgenomen – nogmaals haar verhaal aanhoren. Ik vroeg: “Ken je de landen en de hoofdsteden echt goed?” Vol verwijt omdat ik klaarblijkelijk twijfelde keek ze me aan. “NATUURLJK. IK WEET ZE ALLEMAAL!” beet ze me bijkans toe.
“Dan is het goed”, antwoordde ik. “Maar je voelt je benadeelt door een fout van de juffrouw. Waar het nu om gaat is wat je ervan leert. Wat ga je een volgende keer doen als je weer een toets krijgt en het niet duidelijk voor je is wat er gevraagd wordt?”
“Dan zal ik meteen vragen wat ze bedoelt.” Ik knikte. “Dus als jij een perfecte score wilt halen, dan moet je eerst die kleine extra inspanning doen zodat je zeker van jezelf bent. Snap je?” Ik zag dat ze verwerkte wat ik had gezegd en toen een bevestigend knikje gaf.
Mijn slechtste punt
“Pap, wat is het slechtste punt dat jij hebt gehaald en waarvoor?” Haar vraag overviel me en ik moest even goed nadenken. “Nou, een tijd geleden heb ik op een korte workshop mogen geven. Na een paar weken volgde een evaluatie en dus ook een cijferbeoordeling. Van een van de deelnemers kreeg ik een cijfer 2.” Mijn dochter keek me met grote ogen aan. “Een 2? Had je dan ALLE vragen fout?” Lachend legde ik uit dat ik de leraar was en dus door de klas werd beoordeeld op de inhoud van mijn les. “Maar dat is dan wel een heel slechte les geweest”, was haar oordeel. ” Dat viel mee, zei ik, want van alle anderen heb ik wel een mooi cijfer gekregen. Een cijfer op zich zegt dus niet altijd alles. Maar zoals net aan jou verteld, moest ik een kleine extra inspanning leveren om te kunnen begrijpen waarom één persoon mij zo’n lage en slechte beoordeling gaf. Ik vroeg dus om een verklaring. En die kwam via een omweg ook want ik sprak een andere deelnemer en die gaf aan dat ik redelijk confronterend was geweest. En in mijn enthousiasme ging ik op het scherpste van de snede zitten. (Natuurlijk moest ik even uitleggen wat confronteren betekende.) Ik was te direct, nam geen blad voor de mond en dat werd niet gewaardeerd. Kwestie van onder- of juist overschatten.
“Wat ga je de volgende keer anders doen om wel een goede score te halen”, vroeg mijn kleine wijsneus? Die vraag heb ik die week onderweg onderzocht. Persoonlijk leer ik het meest van anderen door ervaringen uit te wisselen. Nee, niet hun succesverhalen en theoretische beschouwingen te aanhoren, maar hun praktijkervaringen waarbij door vallen en opstaan resultaten worden behaald. Ik blijf graag trainingen geven op mijn eigen wijze, want dat vind ik echt leuk. Maar ik ga wel meer ruimte bieden aan aanwezigen om hun praktijkervaringen in te brengen en die dan te verwerken/mee te nemen in de cases.
Nog even dit over toen
“Pap, als ik jou een dikke tien geef, mag ik dan nog opblijven?” Met zo’n geweldige beoordeling kon mijn avond absoluut niet meer stuk. En dacht ik: Wat is er soms toch weinig verschil tussen werk en privé.
Blij dat ik elke dag rij!
Ik wens u een “blije” werkweek.
Geef een reactie